Chun Sing Chiu is aios forensische geneeskunde.
Afgelopen week kreeg mijn auto een klapband. Met 100 kilometer per uur slingerde ik over de snelweg waarna ik tot stilstand kwam op de vluchtstrook. Met de schrik kwam ik vrij. In toch wel lichte paniek belde ik de ANWB, die mij met een rustgevend wachtmuziekje probeerde te kalmeren.
Het is donker. Om me heen hoor ik de beats van verschillende podia, gemengd met geroezemoes in verschillende talen. Ik ben met vrienden op een festivalvakantie in Kroatië en dit is onze laatste nacht.
Ik heb een hecht groepje vrienden met wie ik meerdere keren per maand afspreek. We gaan uit eten, drinken cocktails en maken het nachtleven onveilig. Vaak gieren we van het lachen de hele tent bij elkaar. Van het groepje – we noemen onszelf ‘TMW’ – is iedereen arts én allochtoon.
‘Ik ga die shit echt nooit meer gebruiken, ik zweer je!’ In de verslavingszorg vliegen deze beloften van patiënten me bijna dagelijks om de oren. Verfrissend, want in de arrestantenzorg vragen ze vaak juist om meer middelen.
‘Mág ik dit eigenlijk wel aan jou vertellen?’, vraagt de arts-assistent van de SEH me. Door de piepjes van apparatuur heen, hoor ik haarfijn de achterdocht in haar stem. Ze kijkt me angstig aan, haar ogen glazig.
