Casper van Koppenhagen

Ik ben een zeven-vinkjesdokter. Tegenslag genoeg gehad, maar de basis was goed, ook door een liefdevolle en rustgevende jeugd. Dat is een vinkje van jewelste.

‘Klasse Kop, we hebben het gered!’ ‘Zekers’, roep ik naar mijn vriend Rens, en boven op de Stanserhorn bij Luzern delen we high fives uit aan elkaar. In zes uurtjes aangetikt, die top, gehiked (dat heet in onze generatie nog gewoon wandelen) vanuit het dal naar 2000 meter, een prestatie van formaat, vinden we zelf. Net op dat moment spurt een man van een jaar of 75 voorbij.

Kijk, daar zit een gelukkige dokter, in de felle zomerzon voor het fraaie gebouw van de Isala Klinieken. Ik kijk naar een filmpje van de prachtige nieuwe beweging Zin in Zorg. Paul Brand is voor mij een bekend gezicht.

‘Welke kleur ben jij?’, stoot mijn collega die naast me zit me aan. ‘Euh, zo snel zie ik dat niet.’ ‘Jawel, hier, een overzichtsplaatje, jij bent knaloranje man! Ik rood en groen, die kunnen vaak goed samen.’

Ik sta op een receptie van een jonge collega die is gepromoveerd. Een ongelooflijk spannende maar ook stralende dag, omdat een prestatie van formaat is geleverd. Een traject van hobbels, bobbels, vallen en weer opstaan is nu vreugdevol ten einde gekomen. Met champagne en feesttoeters. Ik mag haar na afloop feliciteren. Er staan nog vele ongeduldigen in de lange rij achter me, maar ik pak mijn momentje.