Bram Tjaden

Mijn vader hield van woordspelingen. Die liefde vervaagde steeds meer in de langzaam optrekkende mist van zijn dementie. Zijn laatste overgebleven woordspeling was kont-rollen.

Op zoek naar een goed werkend videoconferenceprogramma stond ik plotseling virtueel oog in oog met een aantrekkelijke jonge vrouw. Hoe de verbinding tot stand kwam snap ik niet. Zij knikte me bemoedigend toe. Wacht maar even zei ze en ze nam me mee, een aantal lege gangen door.

Gisteren heb ik met pijn in mijn hart mijn in mei geplande reis naar Lesbos moeten annuleren. Ik zou daar als huisarts vrijwillig drie weken vanuit Stichting Bootvluchteling gaan werken. Gezien de huidige coronacrisis is reizen eigenlijk niet goed meer mogelijk en wordt het afgeraden, àls je al een vlucht zou vinden.

De coronacrisis heeft alle kenmerken van een trauma. Er zo naar kijken heeft mij geholpen met meer bewustzijn mijn plaats te vinden in de stroom van gebeurtenissen waar we in zitten. Misschien dat dit gezichtspunt voor collega’s ook een nuttige aanvulling kan zijn.

Recentelijk belandde een patiënt van me op de ic. Om privacyredenen ga ik hierover geen inhoudelijke bijzonderheden delen. Dat is voor wat ik wil vertellen ook niet nodig. Laat ik het houden bij de vaststelling dat in het voortraject van die opname mijn medische inschatting een rol speelde, naast een aantal andere factoren.