Bram Tjaden

Aan het eind van de avonddienst op de spoedpost van Stichting Bootvluchteling is de debriefing. Een van mijn collega’s vertelt dat ze in de quarantaine-area van het vluchtelingenkamp een patiënt met oorklachten heeft gezien. De patiënt is een 50-jarige, net op Lesbos gearriveerde man.

Zou de volgende patiënt dan eindelijk eens een ‘gelukzoeker’ zijn? Ik heb dienst op de medische post van Stichting Bootvluchteling op Lesbos. Geen ‘echte vluchteling’ maar iemand die met economische motieven naar Europa komt? Ik ben daar nieuwsgierig naar.

Ik twijfel regelmatig aan het nut van dit vrijwilligerswerk, omdat ik me realiseer deel uit te maken van een systeem dat er volledig op gericht is het vluchtelingen zo onaangenaam mogelijk te maken.

Vanochtend ontwaakte Nederland met een nationale kater: onze jongens werden in de achtste finales kansloos weggespeeld door Tsjechië. NRC weidde er een mooie analyse aan: Hoe Frank de Boer de geesten van zijn spelers rijp maakte voor succes dat niet kwam. Daarin wordt duidelijk dat Oranje wekenlang in een bubbel leefde met maar één einddoel: het EK winnen. Het woord dat de spelers naar dat doel moest dragen was ‘grachten’. Visualiseer de viering van de winst dobberend op een sloep door de Amsterdamse grachten en alles zal goed komen.

Volgende week ben ik aan de beurt en ik ga het hebben over de 93-jarige overlever van de Holocaust Edith Eger. Bij de Eikenboom (onderdeel van Altrecht Psychosomatiek in Zeist) waar ik als huisarts werk, starten we tegenwoordig ons wekelijkse mdo (multidisciplinair overleg) met een inspiratiemoment.