Berber Kapitein

Aftellend naar de vakantie (nog één dagdienst en twee weekenddagen) open ik mijn inbox. Ik zie een mail met als onderwerp iets met kwaliteitsbeleid en word direct getriggerd om een fractie van een seconde later de mail al bijna naar de prullenbak te verplaatsen, want achter een schuine streep staat kledingbeleid.

Bij dienst slapen we ‘in huis’. Deze dienst kan ik rond 2 uur ’s nachts naar bed. Om mijn gedachten even tot rust te brengen kijk ik meestal nog iets simpels op tv. Dit keer is dat The Great British Bake Off. Na slechts enkele minuten val ik in slaap.

Als CRM-instructeur vertel ik vaak over het fenomeen tunnelvisie. Dat je een bepaalde diagnose in je hoofd hebt en daardoor andere informatie, en wellicht een andere diagnose, niet meer tot je laat doordringen. Laatst werd ik er zelf weer mee geconfronteerd.

Ik kijk naar het gezicht tegenover me op het computerscherm. Sinds de pandemie wordt de follow-uppoli ook online gedaan. Voor veel ouders een dankbaar stemmende bijkomstigheid, zeker ook vanwege een van de voornaamste redenen voor de follow-up: veel patiënten, maar ook veel ouders, ervaren klachten passend bij een posttraumatische stressstoornis na ic-opname. Opnieuw een bezoek aan het ziekenhuis kan een herbeleving veroorzaken.

Je zult op dit moment maar zwanger zijn. En bij de twintigwekenecho horen dat er een aangeboren hartafwijking is. Een ernstige. Laten we zeggen een hypoplastisch linkerhart. Dat je verwezen moet worden naar een kinderhartcentrum.