Arianne Beckers is kapitein-arts bij de Koninklijke Luchtmacht sinds 2013 en is momenteel in opleiding tot huisarts, waarna zij majoor-huisarts zal zijn.
Ze is 21 jaar en werkt in de zorg. Ze vraagt om een verwijzing naar de kno-arts, omdat ze niet meer volledig kan functioneren op haar werk. Het verplichte mondkapje weerhoudt haar van de mogelijkheid om te kunnen liplezen.
Ik zie een tiener op mijn spreekuur. En als (jonge generatie) huisarts vraag ik niet alleen naar roken en alcohol, maar ook naar drugsgebruik. Ik krijg een antwoord dat ik niet verwacht: ‘Dat kent u toch niet. Daar bent u te oud voor.’ Even ben ik verbijsterd.
Het is ‘s ochtends vroeg en ik lees de krant. Ik schrik. Een 5,9. Een middelbare school natuurkunde déjà vu maakt zich van me meester – dit vak is wel nodig voor mijn toekomst, maar niet het leukste en zeker niet mijn beste.
Ze is halverwege de 90 en zit verdrietig tegenover me in de spreekkamer. De specialist heeft haar verteld dat de beoogde en benodigde operatie niet kan doorgaan vanwege een infauste prognose. Maar zonder ingrijpen zou ze nog slechts twee jaar te leven hebben.
Helaas heeft de negatieve lading van corona toch (begrijpelijk) de overhand. Een sociaal isolement ligt op de loer. Niet alleen voor jongeren en ouderen, maar voor iedereen. Zelfs voor de hele kleintjes. Zo ook voor het patiëntje dat samen met zijn moeder op mijn spreekuur komt.
