Arianne Beckers is majoor-huisarts bij de Koninklijke Luchtmacht.
‘Eindelijk een vrouw!’ roept ze me enthousiast toe. Geheel tegen de trend van de feminisering van het vak als (huis)arts begeef ik mij dagelijks enkel onder mannelijke collega’s. In de koffiekamer gaat het regelmatig over ‘poleposition’ in de formule 1, de ’VAR’ bij de Clasico tussen Real Madrid en Barcelona. Of de ‘Machete Order’ in het kader van Star Wars. Niks ten nadele van mijn mannelijke collega’s.
De assistente stak haar hoofd om de hoek van mijn spreekkamer. Een patiënt die belde zonder te alarmeren. Eigenlijk heeft hij enkel het verzoek om even teruggebeld te worden. Of ik dat wilde doen. Hij is covid-positief. Bovendien boven de middelbare leeftijd met comorbiditeit en ook net iets te zwaar. Twee minuten later sta ik thuis aan zijn bed.
De titel suggereert anders, maar je hoeft niet spontaan jeuk te krijgen. Hoewel het een veelvoorkomende kleine (huisartsgeneeskundige) kwaal is, gaat deze blog niet over pediculus humanis capitis.
Zichtbaar aangedaan zitten ze tegenover mij. Met een hulpvraag die over heel iets anders gaat. Toch komt de schrijnende periode die ze hebben moeten meemaken ter sprake. Gezond. Samen gelukkig. Alles op de rit. Zwanger. Een rooskleurige toekomst in perspectief. Alles leek perfect.
Politieke partijen met mogelijke etnische profilering. Antisemitische uitingen. Slogans als ‘minder, minder, minder’ met betrekking tot afkomst. Ik word er letterlijk misselijk van. Hollander. Marokkaan. Turk. Chinees. Surinamer. Rus. Koreaan. Amerikaan. Brit. Een bijna onuitputtelijke lijst. Samengevat als: mensen. Met dezelfde rechten en plichten.
