Arianne Beckers - Bruls

De laatste tijd is er behoorlijk wat aandacht voor agressie jegens zorgpersoneel. In eerdere blogs besteedde ik al aandacht aan de steeds kortere lontjes. Hoe dat komt en wat de oplossing is, laat ik hier in het midden. Feit is echter dat agressie niet kan en niet mag.

Het is nog donker als ik naar mijn werk rijd; de regen valt met bakken uit de hemel. Het verkeer wil niet echt doorrijden. Ik merk enige irritatie bij mezelf, maar kan het relativeren. Dit in tegenstelling tot veel andere medeweggebruikers.

Als we iets zeker weten in het leven dan is het wel dat we op een dag dood gaan. Mensen luisteren bij het grootst mogelijke verdriet niet exact naar hoe je iets zegt, maar naar wat je zegt. De informatieverwerking wordt een stuk selectiever als het einde nadert. Denk dan niet alleen na over je woordkeuze, maar ook over de woorden die je kiest. De boodschap blijft immers hangen. Dat zie ik helaas met enige regelmaat in negatieve zin in de praktijk.

Je bent jong. Eigenlijk zelf nog maar een kind. Maar je komt nu al met een volwassen verzoek. Doordacht. Zelfverzekerd. Zonder haperingen vertel je het me. Je blijkt zwanger te zijn.

Je bent een goed jong. Wellicht niet altijd alles goed gedaan, maar waarbij ook niet alles goed is gegáán. Of beter gezegd: goed gaat...