Arianne Beckers - Bruls is majoor-huisarts bij de Koninklijke Luchtmacht.
Sjaak rijdt al jaren de bus van lijn tien. Vijf dagen in de week ruim zes uur per dag zitten. De eerste jaren deed hij dat fluitend. Daarna bemerkte hij toch wat pijntjes. Een zenuwpijn in zijn linkerbil zorgde ervoor dat zijn vriendelijke glimlach verdween. Verzitten had geen effect meer.
Zichtbaar vermoeid zit je tegenover me. Door het bos van adviezen zie je de bomen niet meer. Het begon allemaal preconceptueel met goedbedoelde adviezen. Niet roken en geen alcohol lag voor de hand en klonk in jouw oren heel logisch. Maar geen rauw(e) vis, vlees of eierproducten? Geen ongepasteuriseerde melkproducten? Zo weinig mogelijk cafeïne?
Nog niet zo lang geleden volgde ik de cursus ‘geweldloze communicatie’. Met frisse tegenzin zaten we als amateuracteurs bij elkaar. Het welbefaamde rollenspel was onderdeel van de avond. Met gepaste trots, geef ik toe. Ik heb er wel degelijk iets van geleerd.
Er zullen altijd ziekten, aandoeningen of syndromen zijn waar ik nog nooit van gehoord heb. Corneliadelangesyndroom (CDLS). Bardet-biedlsyndroom. Fanconianemie. Ik heb ze nog niet (bewust) in de praktijk gezien (of herkend?) en had er bovendien nog nooit van gehoord. Ik was onbewust onbekwaam. Nooit te oud of te ervaren om te leren, dus maak ik mezelf bewust bekwaam.
Je voldoet aan het stereotype. Daar waarvan er vele op de kazerne rondlopen. Groot. Meer dan gemiddeld lichaamsbeharing. En een plaatje her en der op je atletisch gebouwde lichaam vereeuwigd. Er komt iemand binnen als jij binnenkomt. Echter bij mij in de spreekkamer niet vanwege je imposante verschijning, maar vanwege je manier van bewegen. Zie ik daar schaamte? Verdriet? Schoorvoetend loop je richting de stoel. Je neemt plaats met afhangende schouders en je hoofd richting de grond. Oogcontact maak je niet. Zo ken ik je niet. Van grote vriendelijke reus naar een gebroken man. Wat is er gebeurd?
