Anouk Putker

Ik loop tijdens mijn avonddienst door de lange, donkere ziekenhuisgang terug naar artsenkamer. Ik ben diep in gedachten verzonken. Zojuist heb ik een patiënte op de afdeling beoordeeld omdat zij opnieuw hevig benauwd werd. Deze patiënte was pas net een aantal dagen terug van de intensive care. Aldaar was zij invasief beademd om haar van voldoende lucht te kunnen voorzien. Lucht. Iets wat ik elke dag zo voor lief neem.

Ik ben sinds kort ‘oncoloog in spe’. Een prachttitel waar ik apetrots op ben. Ik mag werken met patiënten die ernstig ziek zijn. Dat vraagt om verantwoordelijkheid en kunde, maar wat mij betreft vooral om een groot hart voor de patiënt. Ik ben graag de dokter die voorbij het patiëntennummer, tumortype of ziektestadium kijkt. Ik wil niet de patiënt, maar het individu voor me zien.

De vele randzaken wegen niet meer op tegen de schoonheid van ons vak. Daarnaast verzeker je me van het feit dat ‘je kinderen maar een keer jong zijn’. Je buigt voorover, je steunt je handen op je knieën en zucht: ‘Laf hè?’

Nagenoeg elke avond ben ik nog een poli aan het voorbereiden. Ik zie er slecht uit, ik sport niet meer en ik voel me constant opgejaagd. Het voelt alsof er een spookrijder op me af dendert. Ik kan geen kant meer op. Ik probeer me schrap te zetten, maar ik heb me er al bijna bij neergelegd. Kom maar op burn-out, je hebt me in je greep.

We zitten tegenover elkaar in de spreekkamer. We zijn allebei uit hetzelfde bouwjaar, toch begint ze elk gesprek opnieuw met ‘u’. Inmiddels voelt ze zich comfortabel genoeg om in huilen uit te barsten. Alle onderzoeken laten tot dusver geen antwoord zien. Ze snikt. ‘Is er dan helemaal geen reden waarom ik zo dik ben?’