Weten of beseffen

Ik been de arts-assistentenkamer binnen en brand los tegen mijn collega over het zoveelste ‘iets’ dat de verpleging niet of onvoldoende naar mijn zin heeft gedaan. Het is, denk ik, voor menig zaalarts een herkenbare frustratie. Maar er is een remedie: loop eens een dagje mee!

Mijn meeloopdag begon met de overdracht en het inlezen in de dossiers. We hebben de mazzel dat de nachtdienst de controles al heeft gedaan. Tegen de tijd dat we voor de visite worden geroepen hebben we niet meer kunnen doen dan de pillen delen, een minimale inventarisatie gemaakt van het welzijn van onze patiënten en slechts één bed verschoond. Was ik degene die klaagde dat de verpleging haar patiënten niet kent? Zelfs met twee man op vier patiënten heb ik geen gaatje gevonden om even rustig met een patiënt te zitten, infuusstanden te checken of intake te observeren.

Er zit behoorlijk wat pit en tempo in de verpleegkundige met wie ik meeloop. Zelf geeft ze aan dat ze het vandaag een stuk rustiger aan kan doen. Hoe ziet een normale dag er dan uit? Ik schaam me dat ik me weleens verongelijkt heb uitgelaten over hun vastgestelde pauzes waar wij als artsen naar kunnen fluiten. Maar zonder onderbreking hou je het fysiek gewoon niet vol. En dat is een wezenlijk verschil met het artsenvak. Waar wij druk zijn met denken en afwegen zijn zij bezig met doen.

Die tegenstelling herken ik van een eerder voorval op de ic. Een verpleegkundige mopperde omdat de artsen daar alleen maar achter hun computer hadden gezeten terwijl zij naast de patiënt had gestaan. Ze kon het doen niet laten maar dat werd haar niet in dank afgenomen. Ik probeerde haar inzicht te geven in de denk- en werkwijze van de arts, met erkenning voor de machteloosheid die zij moet hebben gevoeld en waar wij artsen onvoldoende weet van hebben. Ik opperde haar mijn idee om artsen een keer te laten meelopen. Volmondig stemde ze in. Toen ik voorstelde dat het vice versa evenzeer nuttig zou zijn – meelopen met een arts zit niet eens in de verpleegkunde-opleiding! – bleef het stil. Uiteindelijk mompelde ze dat dat misschien niet eens zo’n gek idee was.

Er is een verschil tussen weten en beseffen wat het werk van de ander inhoudt. Een wezenlijk verschil en o zo belangrijk. En ik ben ervan overtuigd dat meelopen met elkaar iedereen ten goede komt. Ik heb er veel van geleerd en kan het iedereen aanraden.

Aan alle verpleegkundigen excuus voor mijn onbegrip en RESPECT voor jullie vak!