Watersnood

’s Avonds heb ik nachtdienst voor de crisisdienst in Zuid-Limburg. De snelweg die ik moet hebben om de andere locatie te bereiken ligt onder een laag water en is afgesloten. Twee dagen later zijn er nog meer snelwegen dicht. Mijn collega’s worden door de politie via de vluchtstrook naar de locatie van de crisisinschatting geleid.

Als ik de volgende dag wakker word, check ik als eerste de waterstanden. Op veel plekken is er al wateroverlast en op nog meer plaatsen is het dreigend. Met regenlaarzen in de auto vertrek ik naar het werk. Dan zie ik beelden van Luik, en zie dat regenlaarzen geen zoden meer aan de dijk zetten. Collega’s vragen zich af of ze nog thuis bij hun kinderen zullen komen. Van andere zorglijnen worden collega’s door het management naar huis gestuurd. De spoedeisende psychiatrie kan echter niet vanuit thuis werken.

Ik loop langs de Maas. Waar normaal de kade is, is nu water. De bomen en lantaarnpalen staan onder water. Het water stroomt woest langs de bruggen. Ik zie hoe breed de rivier is waar ik zo vaak langs ben gekomen. Er drijven grote gewassen en voorwerpen voorbij. Het water staat nog niet op de straten, maar ik hoef de waterstand niet online te zien om te weten dat het kritiek is. Mensen verplaatsen hun auto’s naar hooggelegen plekken. Er komt een dijk rond het ziekenhuis. Dan worden er twee wijken van Maastricht geëvacueerd. Iedereen in de aiosgroep biedt elkaar slaapplaatsen aan. Daarna gaan we slapen, in de onzekerheid of Maastricht er morgen uit zal zien als het zwaarder getroffen Valkenburg.

De volgende ochtend blijkt de Maas minder hoog te staan dan werd gevreesd. Desondanks gaat midden in een crisiscontact het NL-alert af. We kijken of we meteen in actie moeten komen. Er is een gat in de dijk van het Julianakanaal, zie ik op het scherm. Op het landelijke nieuws zijn plekken te zien die zo dichtbij zijn, maar door de slechte bereikbaarheid zo ver weg lijken.

Als je lang in Limburg woont, weet je dat dit kan gebeuren, zegt het nieuws. Tot nu toe was al het water in de provincie vooral een prachtig gezicht, maar nu is datzelfde water een risico. Natuurgeweld was iets voor op het journaal en andere landen, maar nu is mijn provincie het belangrijkste onderdeel van het journaal. Het water gaat inmiddels stroomopwaarts. De acute dreiging lijkt daarmee voor sommige plekken in Zuid-Limburg voorbij. Maar de chronische dreiging voelen we nog. Ja, het regende, maar er is geen storm geweest. Gewoon lang wat buien en soms gemiezer. De gevolgen zijn allesbehalve gewoon.
Haw pin, Limburg. Achter het water schijnt de zon.