Wat ik later wil worden...

Uren kon ik op de lagere school besteden aan het invullen van vriendenboekjes en poëziealbums waarbij ik na het zeer zorgvuldig beantwoorden van alle vragen de pagina's met gelpennen en glitterstickers versierde. Dat ik wilde dat mijn familie en vrienden voor altijd gezond bleven was mijn grootste wens en op die ene grote vraag wat de toekomst me zou brengen had ik altijd hetzelfde antwoord: ik wilde dolfijnenverzorgster worden.​

Dat veranderde na een bezoekje aan het dolfinarium. Ik hield nieuwsgierig en kritisch alle medewerkers een dag in de gaten, maar kwam erachter dat ze meer náást het bad stonden dan bij de dieren waren. Ik wilde meer invloed hebben, bedacht ik me, dus een carrièreswitch was onvermijdelijk. De afgelopen zestien jaar volgden, jaren waarin ik toegewerkt heb naar ‘wat ik later wilde worden’ en inmiddels is het zover dat ik kan zeggen dat ik ben wat ik wil zijn: afgestudeerd huisarts. ​

De huisartsopleiding heeft me de afgelopen jaren begeleid, uitgedaagd en gevoed in mijn ontwikkeling tot huisarts. Waar ik aan het begin van mijn opleiding vooral teerde op mijn anios-ervaring, werd me al snel duidelijk dat, hoe stoer ik me destijds ook voelde op mijn witte klompen, ik nu toch pas echt merkte hoe het is om dokter te zijn voor je patiënten en welke verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. In sneltreinvaart bood de opleiding me de kennis, communicatievaardigheden en organisatieskills om vervolgens zelf aan de slag te gaan in het brede scala aan mogelijkheden binnen het huisartsenvak.

Waar ik tijdens mijn opleidingen meermaals hoorde ‘Je kunt toch niet alles leuk vinden?’ heb ik geleerd dat je niet hoeft te kiezen tussen ingegroeide teennagels verwijderen of het uitpluizen van het RAAS-systeem. Ik heb een vak gevonden waarbij ik medische problematiek, een ingreepje, terminale zorg en sociale steun kan verlenen in één werkdag, fantastisch toch? ​

Misschien is er uiteindelijk niet eens zoveel veranderd; de dolfijnen zijn mensen geworden en het verzorgen is uitgebreid met adviseren en diagnosticeren. Maar het ritueel waar ik vroeger zo van hield kan ik nu nog steeds elke dag doen. Ik vul de ‘vragenlijsten’ zo zorgvuldig mogelijk in (U bent benauwd? Kunt u nog platliggen? En zijn uw enkels dik?) waarna ik de rest van ‘de bladzijde’ – het patiëntcontact, het sociale aspect en voor iemand van toegevoegde waarde kunnen zijn – probeer te ‘versieren met glitters’ door er een persoonlijke touch aan te geven. Ik kijk uit naar wat de komende tijd op mijn pad komt en zal mijn ervaringen als beginnend huisarts met jullie blijven delen.