Wat ik ga doen? Geen reet!

Ik ben een dokter in transitie. Binnen afzienbare tijd ga ik mijn huidige werkplek in het UMCU inruilen voor een nieuwe uitdaging, elders in het land. Rare periode. Ik laat een in aantal jaren stevig verankerd werknetwerk achter me, nieuwe horizonten tegemoet. Heb ik vaker gedaan, even helemaal door elkaar geschud worden, heerlijk! Vormt de mens, zal ik maar zeggen. De reacties zijn divers. Van hartgrondige vloeken tot kennisname van; van oprecht verdriet tot geveinsde felicitaties; van begrip tot verwarring. Zoals het leven is. Je doet goed en je doet vast ook kwaad. Mensen gaan je missen en mensen zijn je zo weer vergeten.

Ik heb twee maanden vrij tussen deze banen georganiseerd en ik noem het een minisabbatical. Voor de Japanner is dit een maxisabbatical, voor de Jamaicaan een rustiger periode en voor de Hollandse calvinist dus een minisabbatical. En van die laatste categorie kom ik er heel veel tegen hiero in het instituut en het reservaat Utrechtse Heuvelrug/het Gooi.

‘Vrij, oh, wat ga je doen?’ is steevast de eerste reactie. Aanvankelijk had ook ik waslijsten aan activiteiten die ik wilde ondernemen, maar de laatste tijd reageer ik steevast met ‘Geen reet!’ Alleen de primaire reactie hierop al is zeer amusant. Ten eerste het woord reet, dat kennelijk niet direct bij me past, ten tweede de blije blik hierbij en ten derde, maar meest belangrijke: ‘Hoezo geen reet, moet je niet abseilen, vrijwilligerswerken, Zweeds leren, een shawl leren punniken of bejaarden helpen oversteken?’ Nee ik ga geen reet doen, heerlijk niets doen. Morgen, overmorgen en hé, de dag daarna ook!

Want ik moet even op aarde komen. De ziel en het hart moeten ontvlechten van een vast huis. Er wacht een grote uitdaging. Waar ik de afgelopen jaren heb gegeven aan de academie, treed ik straks toe als medisch bestuurder van het grootste Revalidatie Centrum van Nederland, Basalt. ‘Hè, jij een bestuurder? Maar je bent zo’n dokter-dokter, zo’n mensen-dokter.’ Op zich een mooi compliment natuurlijk. Maar diezelfde types roepen vaak het hardst: ‘Die lui van de raad van bestuur, die snappen er werkelijk niets van! Afstand van hen tot de werkvloer is veel te groot.’ Daarom dus.

Hier in het academische ziekenhuis vormen wij van de revalidatie het cement tussen de stenen. Met een brede blik kijkend naar de mogelijkheden om snel te mobiliseren, zelfstandigheid te herwinnen en een behandelprogramma op te stellen voor nu én in de toekomst. Het cement tussen de klassieke bouwstenen van neurologie, oncologie, orthopedie en traumatologie bijvoorbeeld. Het is tijd om dat wat ik in de lagen cement heb geleerd, om te zetten in standvastiger materie, de steen zelf: Hallo Basalt Revalidatie!

En nog even over dat woord reet. Natuurlijk ga ik wel een reet doen, heel veel zelfs, wees gerust. Alles ter voorbereiding op het besturen: fietsen, opruimen, inlezen, mediteren, heel veel inspirerende koffieafspraken en niet te vergeten: pakken kopen met gelakte schoenen en bergen spreadsheets!

Laat ik afsluiten met een ode aan wijlen Juul Deelder, de man met de mooiste uitspraak van het woord reet:

Blues On Tuesday

Geen geld.

Geen vuur.

Geen speed.

Geen krant.

Geen wonder.

Geen weed.

Geen brood.

Geen tijd.

Geen weet.

Geen klote.

Geen donder.

Geen reet.