Wacht eens even, ik ben niet op uitzending

We rijden in onze SUV en kijken goed om ons heen. Om 20.55 uur zagen we nog een verdwaalde weggebruiker hard doorrijden om op tijd thuis te zijn. Om 21.10 uur niemand meer op de weg. Onwennig. Een tikkeltje verbaasd. Dit is normaliter het beeld van middernacht op een doordeweekse dag. Stilte voor de storm? Nog geen twintig minuten later horen we harde knallen.

We kunnen het niet plaatsen, maar dit klinkt niet goed. Gauw begeven we ons terug naar onze role 1*. Wacht eens even. Ik ben niet op uitzending. Deze role 1 is gewoon een huisartsenpost ergens in het zuiden des lands. Toch doen de beelden op de televisie en de geluiden om ons heen anders vermoeden.

Ik heb me geen seconde onveilig gevoeld. Maar ik waan me wel als in oorlogsgebied. Niet veel later blijft de telefoon op de post maar rinkelen. Een wijkverpleegkundige kan geen Fraxiparine spuiten. Door barricades op de weg komt ze simpelweg niet tot aan de patiënt. Een patiënt kan niet naar zijn afspraak op de huisartsenpost komen. Zelfde verhaal. Er is geen politiecapaciteit meer voor een (gevaarlijke) psychotische patiënt. Waar gaat dit heen?

Een uur later is het weer ‘rustig’. Een visitedienst zoals zo velen. Zieken vragen om verlichting of genezing. Terminale patiënten komen te overlijden. Wat anders blijft, zijn de beelden op het journaal. Ineens hebben we niet alleen met een biologische vijand te maken, maar is er ook een grote humane factor.

De dienst zit erop. Ik rijd naar huis. Een vriendelijke politieagent houdt me staande. Het is 23.45 uur. Avondklokcontrole. Na het tonen van mijn papieren mag ik gauw mijn weg weer vervolgen. Een gewone zondagavonddienst als huisarts. Toch voelde ik me vanavond meer militair dan ooit tevoren.

*role 1 = een huisartsgeneeskundige post in uitzendingsgebied