Voelen wat er te voelen valt

Op zoek naar een goed werkend videoconferenceprogramma stond ik plotseling virtueel oog in oog met een aantrekkelijke jonge vrouw. Hoe de verbinding tot stand kwam snap ik niet. Zij knikte me bemoedigend toe. Wacht maar even zei ze en ze nam me mee, een aantal lege gangen door. Het leek me een verpleeg- of verzorgingshuis. Ze opende een deur en opeens bevond ik me tot mijn schrik boven een bed met daarin een vrouw met wit haar. Ik hoorde de verzorgende – want dat was het kennelijk – zeggen: hier issie. De vrouw in bed keek mij niet-begrijpend aan. We stelden vast dat dit een misverstand moest zijn en verbraken de verbinding.

De volgende dag hoor ik op weg naar mijn werk in de PI Lelystad in de Global News-podcast van de BBC de toespraak van de Britse koningin Elisabeth. Zij eindigt deze met ‘We’ll meet again’, de titel van een liedje van Vera Lynn. Dat liedje betekende voor velen – onder wie mijn moeder die het later vaak voor mij als kind zong – in de Tweede Wereldoorlog een grote steun. Het horen van die woorden blijkt een trigger: de tranen stromen plotseling over mijn gezicht.

Zoals dat is met tranen: er zit van alles in. Verdriet om de niet-begrijpende, wanhopige uitdrukking op het gezicht van de mevrouw met wie ik per abuis digitaal verbonden raak en de troosteloze leegte van het verzorgingshuis. Het verdriet en de spanning op de ic’s en daarbuiten waar ik mijn collega’s tijdens intervisies over hoor vertellen en waar ik ook zelf als huisarts bij betrokken ben. De machteloosheid bij de berichten van een Indiase vriendin als zij vertelt over de acute, levensbedreigende situatie waarin miljoenen Indiërs na een slecht voorbereide lockdown verzeild zijn geraakt. De angstige spanning rond onze dochter – inmiddels overigens weer aan het werk – die uit de nachtdienst op de kinder-ic covid meenam en waar we alleen virtueel contact mee konden hebben. En de existentiële zorgen die de ineenzakkende economie voor velen met zich meebrengt.

Het verrast me, die tranen. Het lucht me ook op. Zij zijn een deel van de werkelijkheid zoals die nu is. Voorbij het virtuele surrogaat van contact en de angstige controledwang waar we momenteel constant in leven. En ook voorbij de talloze bespiegelingen over wat dit virus ons te leren heeft en de kansen die het met zich meebrengt. Niet dat die er niet zijn. Maar mij is dat te snel. Ik wil naast alles dat we doen en moeten, voelen wat er in deze tijd te voelen valt. Omdat dat me helpt echt in contact te zijn met de geschiedenis die nu geschreven wordt.