Blogs & columns
Blog

Uit de bitcoinmijnen

1 reactie

De dakloze, drugs gebruikende man, Edgar, die al maanden zijn pillen tegen schizofrenie niet meer had genomen, liet zijn goede humeur niet aantasten door zijn gevangenschap. Hij was rijk en had contacten met de groten der aarde, en in de toekomst zou hij nog rijker zijn. In de gevangenis ging hij immers door met geldverdienen.

Dat hij in de gevangenis geen toegang had tot internet en maar zeer beperkt tot de telefoon – detentie is niet alleen een fysieke, maar ook een digitale afgrenzing van de samenleving – hinderde hem daarbij niet. Hij liet zich niet tegenhouden door de banale beperkingen van de gevangenis. Door de gemeenschappelijke telefoon hoorden we hem bestellingen doen voor een computer met technische specificaties die alleen iemand kon geven die óf verstand van zaken had óf de folders van de MediaMarkt uit zijn hoofd had geleerd. Hij bleef terugkomen op zijn beleggingen in cryptomunten en hoewel de gesprekken sinds hij weer medicijnen nam samenhangender werden, was het verhaal over zijn financiële plannen moeilijk te volgen. Het ging over de koers van de bitcoins en dat hij slapend rijk zou worden.

Nu een jongere collega me iets heeft uitgelegd over de werking van bitcoins kan ik het me niet meer voorstellen, maar toen Edgar zei: ‘ik ga bitcoins minen’, dacht ik dat dat een concretisme was. Ik houd van concretismen. Ze zijn de poëzie van de psychiatrie. En waar de poëzie zich soms verliest in metaforen die tot clichés of lege woorden worden, maakt de psychotische of autistische patiënt de metaforen weer concreet. Een man tekende een hand onder het kopje ‘handtekening’. Een man die van Willem-Alexander nog veel geld te goed dacht te hebben, riep ‘de Oranjeboom moet om’, waarbij hij een werkelijke boom voor ogen had, waarvan hij alleen niet goed wist waar die geworteld was.

En Edgar ging de mijnen in om cryptomunten te delven als goud. Maar dat was dus geen concretisme. Of, natuurlijk wel een concretisme, maar dan een algemeen gebruikt concretisme, en dus niet een symptoom van schizofrenie. In de virtuele wereld van bitcoins en altcoins zijn de enorme datacentra, die volstrekt fictieve berekeningen uitvoeren, de mijnen van de moderne tijd. Het had een vervreemdend effect op mij toen bewaarders een keer met Edgar zaten te praten en ik tussen de mij inmiddels bekende termen als ‘blockchains’ en ‘altcoins’ ook ‘etherium’ hoorde noemen, dat toch helemaal naar een surrealistisch sprookjesuniversum lijkt te verwijzen. Menig psychotisch verhaal kan ik beter volgen dan gesprekken over geld.

‘Het is beter om computers kapot te maken dan om met drugshandel mensen kapot te maken’, zei Edgar. Hij lachte bij wat hij verder zei, maar het is zoals altijd met humor: wat iemand als een grap zegt, is altijd ook een beetje waar. En wat iemand meent en wat een grap is, is onder het schild van de lach niet altijd goed vast te stellen.

‘In die computer zijn kleine mannetjes aan het hakken, zoals mijnwerkers in een schacht. Er vallen rotsblokken naar beneden en daar zit dan goud in. Zo vallen de stukken uit de computer en word ik slapend rijk.’

Zo kwam het concretisme toch nog.

Meer van Yolande de Kok
  • Yolande de Kok

    Yolande de Kok is psychiater. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.