Blogs & columns
Blog

Specialistenbabbeldrempel

2 reacties

Het mooie van werken in een academische omgeving is dat je bij voortduring geprikkeld wordt door jonge ambitieuze, maar bovenal energieke mensen. Zo werd ik na het geven van een hoorcollege ´overmand´ door een drietal jonge aankomende collega's. `Mooi en inspirerend verhaal, dokter. Mogen wij u een keer uitgebreid interviewen voor onze nieuw op te zetten podcast, waar we de specialist vragen willen stellen waar we in de hitte van de strijd niet aan toekomen´.

Ietwat verbouwereerd, je kijkt ten slotte een donkere volle zaal in met op het oog betrokken en nieuwsgierig koppies, maar je weet ook dat ze de helft van de tijd digitaal ontvluchten, stamelde ik ´ja natuurlijk´. Laat maar een afspraak inplannen via mijn secretaresse.´

En zo bevond ik mij een tijdje later in een prachtige nieuwe geluidsstudio met drie overenthousiaste jonge dames die me het hemd van het lijf vroegen. Creatief en vrolijk, maar ook goed voorbereid en met lef. Een gesprek over ambitie, het waarom, de zin van. Luchtig, maar ook diepgaand, een gesprek zoals je ze graag voert. En vooral met jonge collega's, die nog helemaal hun weg moeten volgen. Zeker, die moeten ze zelf uitvogelen, daar ben ik een sprekend voorbeeld van  (ik weet zelf nog niet wat ik wil worden als ik later groot ben ), maar een beetje richting middels een gesprek over de diepliggende redenen waarom mensen de dingen doen, die ze doen, het is geen overbodige luxe. Mijn toekomstbeeld wordt er altijd weer door opgetild.

Tegelijkertijd overviel me ook een soort treurigheid na afloop. Hoe ongelukkig voelde ik me wel niet als coassistent destijds met de enorme afstand die bestond met de specialist. Maar ik dacht dat we die specialistenbabbeldrempelvrees wel hadden beslecht in de afgelopen decennia. Toch niet, blijkt, en hebben we wellicht  andere hoge drempels tot dialoog opgeworpen, al dan niet ingegeven door de overmatige regellast en overvolle agenda´s. Rennen, rennen en weer doorgaan. En voelen coassistenten zich al snel te veel en durven ze daarom niet de vragen te stellen, die ze moeten stellen. Moeten stellen om hun motivatie om een bepaald vak op te gaan beter in te kleden dan ´leuk´ of  ´interessant´. Wat deze generatie vervolgens fantastisch kan verwoorden en voor de bühne brengen, dat dan weer wel. Maar het draait om de juiste keuze, gemaakt vanuit de kern van je bestaan, daar waar de passie schuilt. Als je daar de keuze maakt, dan klaag je niet over werkdruk, regellast of een zeurende collega. Dan is werk zinvulling van ons bestaan.

Dus mijn tip van de week, niet dat u er op zit te wachten, maar toch: waarom niet eens een coassistent mee op wandelen genomen. ‘Hier ben ik, we lopen een rondje rond het ziekenhuis en vraag me wat je wil, schroom niet.’

Of juist ja, op de koffie bij genoemde drietal, ook een optie, te beluisteren via https://open.spotify.com/episode/4sFbw9N9hoM9NPcRBkeB02?si=uDEUPGLFSXirBIB8LcChOA

  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.