Sorry, mijn naam is Corrie

Mijn opa stuur ik een foto waarop zijn achterkleinkind poseert als kerstengeltje. Bedoeld als warm hart in deze barre tijden. Hij stuurt zichzelf verkleed als kerstman retour, vergezeld van: ‘Heeft ze toch nog iets van haar overgrootvader weg.’ ‘Recente foto?’, vraag ik hem. ‘Nee, twee jaar geleden door Corrie (corona).’ Ik voel de pijn die vergezeld gaat met dit bericht. Die herken ik uit duizenden. Van de eveneens duizenden verdrietige en schrijnende voorbeelden uit de spreekkamer waarbij covid het hoofdonderwerp is.

Even waan ik me in mijn eigen kinderjaren. Waar je voor (kleine) stommiteiten of iets waar je eigenlijk niks aan kon doen zei: ‘Sorry, mijn naam is Corrie.’ Ik zou willen dat ik dat weer zou kunnen doen. Sorry, voor het feit dat we niet de zorg kunnen leveren zoals we die altijd zouden willen leveren. Sorry, dat we niet een antwoord paraat hebben op iedere vraag die gesteld wordt. Sorry dat dat eventuele antwoord bovendien morgen ook weer anders kan zijn. Sorry, voor iedereen die twijfelt over de vaccinatie. Of zich juist ergert aan de twijfelaars. Dit soort lijstjes zijn nooit compleet. Net zoals je in een dankrede ook altijd iemand onbedoeld vergeet. Hoe pijnlijk ook. Eveneens sorry daarvoor.

Maar sorry zeggen voor iets waar je geen invloed op hebt of op hebt gehad is totale onzin. Bovendien van weinig toegevoegde waarde en geen mens die er iets mee opschiet. Ook al zou het soms wellicht de-escalerend kunnen werken. Zou het kunnen voorkómen dat mensen woedend en luid protesterend tegen het coronabeleid in de huisartsenpraktijk rondparaderen. Bakstenen door praktijkramen gooien. Teststraten in brand steken. Zorgmedewerkers bedreigen. En ga zo maar door.

Ik zou willen dat ik als boeman zou kunnen functioneren. Blame it all on me. Ook al kan ik er niks aan doen. Soms is er behoefte aan een zondebok. Dat is een van de tig vergelijkingen die ik in de afgelopen maanden mocht incasseren. Het is wat het is zoals patiënten frustraties kunnen uiten. Dat spreek ik niet goed. Maar ik weet niet wat wel een gepaste reactie zou zijn. Dus lieve collega’s, zeg ik tegen u allen namens alle dagelijkse reacties uit onmacht: ‘Sorry, mijn naam is Corrie.’