Sneeuwdokter

Stampend en in mijn handen blazend kom ik de huisartsenpost binnen. Drie vriendelijke triagisten kijken me aan. Waar heb je je auto neergezet, vragen ze? Gewoon in de parkeerkelder, zeg ik, hoezo? Neeeee, roepen ze alle drie, dat had je niet moeten doen. Met al die sneeuw kom je straks de parkeerheuvel niet meer op. Heb je dat niet gehoord? Je kunt hem beter hier achter op de parkeerplaats zetten.

Nu is het zo dat sinds er bij het ziekenhuis bijgebouwd is, je als dokter niet meer je auto vlak bij de huisartsenpost kunt zetten. Erg irritant om voor en na je dienst eerst nog een stuk te moeten lopen, maar er blijkt dus een sluiproute te zijn, zodat je hem toch nog een beetje dichterbij kan zetten, en dan kun je binnendoor lopen.

Ze leggen me uit hoe ik daar moet komen, en ik besluit dat ik liever nu nog even de parkeerhelling met sneeuw en kou trotseer, dan vanavond om 23 uur. Zo gezegd, zo gedaan. Eigenlijk was die parkeerhelling helemaal geen probleem, maar goed, besluit genomen. Ik rij om het ziekenhuis heen, daar is ook nog een verpleeghuis. Glibberend glij ik daar het hoekje om (geen winterbanden, aiii) en zie drie opritten. De huisartsenpost ligt aan de andere kant, dus ik dacht, ik moet vast de achterste oprit hebben. Dat geprobeerd, en door een enorme sneeuwbaan naar de andere kant, maar daar stonden helemaal geen auto’s. Ik begon het langzaam al een beetje vervelend te vinden, ondertussen was officieel mijn dienst al begonnen.

Dus ik terug en een van de andere opritten, de tweede, was alleen een rondje tot de voordeur. Het moest dus de eerste zijn, maar ook daar zag ik alleen maar besneeuwde paden. Toen was ik er klaar mee en ik besloot dat ik hem niet in de parkeerkelder zou zetten, maar op het bovendek erboven. Geen gladde sneeuwhelling, opgelost. Daarheen gereden, bovendek op en binnen 50 meter stond ik vast, met draaiende wielen. Daar was dus helemaal niet geveegd of gestrooid. Ik vloekend uit de auto, met mijn schoenen (gelukkig van die stevige aangedaan met dikke zolen, mobiele dienst in de sneeuw, zeker niet op hakken) mijn banden weer vrijgemaakt en met het portier open, beetje steppend afzettend, de auto scheldend en tierend uit de sneeuwbende gekregen.

Ondertussen mezelf hevig afvragend waarom ik überhaupt aan deze exercitie begonnen was, die helling uit de parkeergarage was immers én geveegd én gestrooid….

Dat was de druppel. Ik denk dat ik een halfuur na de eerste keer mijn auto op precies dezelfde plek in de parkeergarage neerzette.

Een zeer hartelijk gelach door alle dames was mijn ontvangst op de huisartsenpost. Gelukkig was er nog geen patiënt geweest. En om 23 uur? Geen centje pijn.