Blogs & columns
Blog

Schappelijk zonder maat

2 reacties

Al drie dagen loopt hij koorts ijlend door het huis. Zijn vrouw heeft nu toch maar eens naar de huisartsenpost gebeld. Het kan zo niet langer. Ze weet niet wat er aan de hand is behoudens dat zijn temperatuur nog geen dag onder de 40 graden is geweest. Hij is volledig tegen covid gevaccineerd. Hij hoest niet en is niet benauwd. Hij doet alleen zo gek. Met een volledig blanco voorgeschiedenis en geen actueel medicatiegebruik herkent ze de man met wie ze al jaren getrouwd is niet meer. Morgen lijkt zo ver weg na drie dagen en nachten zonder slaap. Wachten op de eigen huisarts is dan ook geen optie meer. De huisartsenpost wordt gebeld. ‘Kan er een dokter komen kijken?’

De chauffeur en ik snellen ons naar het gezin. Volledig in pak (want ja, koorts) kom ik binnen. Een eerste indruk geeft stiekem altijd al veel informatie. Een opgeruimd huis. Kast vol met reisboeken. Speelhoek voor de kleinkinderen. Wandelschoenen naast de voordeur. Foto’s samen inclusief glimlach aan de muur. Dit is een actief stel dat nog steeds van het leven geniet. En bovendien behoorlijk zelf redzaam.

De ontredderde blik in de vrouw haar ogen correspondeert dan ook niet met hetgeen ik uit de eerste indruk dacht op te maken. Hetzelfde geldt voor de man die duidelijk ziek ogend als een kip zonder kop door het huis loopt. Het klopt gewoon niet. Deze man heeft medische hulp nodig. En wel nu. ‘Waarom hebben jullie niet eerder gebeld?’ Mevrouw kijkt me wanhopig en excuserend aan en antwoordt: ‘Jullie hebben het al druk genoeg in deze tijden. Hoe komt dit toch?’

Zo worden medische problemen eveneens maatschappelijke problemen. Door corona ligt dit onder een vergrootglas, maar ook precovid trof ik dit soort situaties aan. De boer die half septisch na een hondenbeet toch echt eerst nog even de koeien op stal moest zetten. Het werk ging immers gewoon door. De huisvrouw die met de bus naar het ziekenhuis gaat bij al langer dan drie maanden bestaande rug-/beenklachten en een hoge verdenking op een hernia. Ze heeft nou eenmaal geen auto, laat staan een rijbewijs en vrienden of familie ‘val je hier niet mee lastig’. Er werden voeten uit schoenen getoverd waar meer scheuren in te zien waren dan in een verfrommeld papiertje. Waarom ze niet eerder kwamen? ‘Daar val je de dokter toch niet mee lastig?’

Zoals gezondheid niet de abstinentie is van ziekte, kent een maatschappelijk probleem niet de abstinentie van een medische factor. Of andersom. Mijn eerdere roep om de maatschappelijke problemen die ik in de spreekkamer signaleer door de politiek op te laten lossen is retrospectief dan ook niet helemaal terecht. Als huisarts staan we juist bekend om ons pragmatisme. Zie ook de huisartsen die in de Biblebelt onopvallend voor de buitenwereld vaccineren. Of gezondheidsdorpen zoals Leende waarbij er van dokter tot bakker tot supermarkt rekening wordt gehouden met een gezonde levensstijl. Slechts twee voorbeelden die illustreren dat we als huisarts niet louter een signalerende functie hebben. En zo zijn er nog veel meer.

Dus bij deze zal ik de bakker niet meer om een pond appels vragen. En de groenteman niet meer om twee volkoren broden. Maar kunnen we elkaar dan een beetje de weg wijzen, zodat er weer een schappelijke maat komt in de maatschappij? Wij als huisarts weer de sleutelrol voor onze patiënt kunnen en mogen vervullen? En de patiënt ons ook weer durft te vragen?

Meer van Arianne Beckers - Bruls
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.