Rots in de branding

Na lang zeuren gooide hij me van een catamaran de zee in. Nog geen seconde later sprong hij achter me aan. Trots zwemmend hield ik het maximaal 50 meter vol om vervolgens op de rug van mijn vader veilig de kust te bereiken. Dit ter geruststelling van de geschrokken medepassagiers. Wie gooit er een kind van zes de open zee in? Ik had echter een smile van oor tot oor.

Dit is geen retrospectieve vraag om een Veilig Thuis-melding. Maar een (waargebeurde) metafoor naar de huisartsopleiding. Na een lang traject, via de Koninklijke Militaire Academie en mijn werkzaamheden als militair arts mag ik mij nu ook majoor-huisarts noemen. De Universiteit Maastricht en haar opleiders hebben me leren zwemmen in de huisartsgeneeskunde. Dit keer werd ik echter niet meteen in het diepe gegooid. Oefenen op het droge. Met de badjuffrouw aan mijn zijde. Zwembandjes. En tot slot bewijzen dat ik mezelf, maar vooral mijn patiënten boven water kan houden. Inmiddels voel ik me als een vis in het water. Hetgeen niet betekent dat er nooit een draaikolk op de loer kan liggen. Gelukkig weet ik mijn lijntjes uit te gooien om te voorkomen dat ik ooit verdrink. Van vrienden en collega’s tot aan de veilige rug van mijn vader (en de rest van mijn familie).

Ook nu heb ik weer een smile van oor tot oor. Als majoor-huisarts ga ik met plezier een nieuwe (levens)fase tegemoet. Ik wissel mijn werkzaamheden voor Defensie af met civiele werkzaamheden. Ik laat mijn zwembandjes (eindelijk) voorgoed achter me. Ik ga nieuwe (blogwaardige) ervaringen opdoen. Bij deze dan ook de aandacht voor eenieder die mij heeft leren zwemmen. Jullie waren mijn rots in de branding: Bedankt!