Ridicuul

Je bent 13 jaar en breekt tijdens het skateboarden je enkel. Ongeluk in een klein hoekje. Je kijkt me witjes en pijnlijdend aan. Er is geen lange studie of röntgenfoto nodig om te zien dat je voet niet in een anatomische stand staat. Een enkeltje met het enkeltje linea recta naar de SEH. De eerstehulparts komt ter plaatse en kijkt naar je voet. ‘Ja, die is lelijk gebroken.’ Gelijk de chirurg erbij. Dat gaat lekker rap.

Voor de volledigheid wordt er een foto genomen en aangezien je een kind bent, vindt de chirurg het nodig om er een kinderchirurg bij te betrekken. Hij kijkt naar je enkel en roept ook meteen ‘een lelijke breuk!’. Het ziekenhuis betreft echter een klein streekziekenhuisje met onvoldoende expertise van lelijke breuken bij kinderen en de behandeling daarvan. Je voet wordt goed ingepakt en je wordt doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis voor verdere behandeling. Uiteraard is er wel even naar je pijnstilling gekeken. Er verstrijken wat uren. Immers gaan de SEH-arts, chirurg en kinderchirurg hier niet over. Daar moet een kinderarts aan te pas komen. En kinderartsen hebben het nou eenmaal druk. Met een goed ingepakte voet en pijnstilling sta je uiteindelijk buiten. Je kunt niet direct terecht in het academisch ziekenhuis, dus je wordt naar huis gestuurd met een oproep.

Die oproep volgt een week later. De academische kinderchirurg kijkt naar je voet en de foto’s. De foto’s en scan liegen er niet om: opereren! Daarna zal je met behulp van de kinderfysiotherapeut gauw weer op de been zijn. De desbetreffende kinderfysiotherapeut is echter op vakantie. Er wordt wel geopereerd, immers langer wachten is echt niet verantwoord, maar de revalidatie en het definitieve herstel laten nog even op zich wachten. Tja, het is niet anders. Gelukkig zit je ‘slechts’ op school en kan er tegenwoordig een heleboel digitaal. Je mist toch nauwelijks iets? Er wordt met geen woord gerept over de sociale interactie met je klasgenoten of het ravotten op je skateboard. Gewoon kind zijn.

Maar we mogen niet klagen. De operatie verloopt voorspoedig. Dat kunstje zit erop, dus je mag naar huis. Van lang in een ziekenhuis verblijven is nooit iemand beter geworden. Je zit drie lange weken thuis op de bank met een laptop op je schoot om toch nog iets aan school te doen. De kinderfysiotherapeut is terug van vakantie en bezoekt je. Zij maakt al gauw een plan en gaat met je aan de slag. Er volgen vijf behandelingen en je gaat met sprongen vooruit. Je bent er echter nog niet. Bij behandeling zes vertelt de kinderfysiotherapeut dat dit de laatste behandeling zal zijn. Niet omdat je al volledig hersteld bent. Nee, bij lange na niet. Het geld is gewoon op. Het spijt haar ten zeerste. Je belandt in een spinnenweb van zorgaanbieders. Vrijgevestigde therapeuten willen je wel verder helpen, maar hebben eigenlijk niet de juiste expertise. Het kost veel geld en jij zit nog steeds thuis zonder vriendjes en vriendinnetjes. Ook papa en mama zien het niet meer zitten. Daar waar iedereen op voorhand de ernst van de situatie inzag en de noodzaak tot behandeling, stagneert helaas de uitvoering op verschillende fronten. We zien elkaar tussentijds op het spreekuur. Je hebt geen pijn, maar bent erg verdrietig. Je mist je vrienden, school en het skateboarden. Wat nu?

Dit verhaal is (gelukkig) natuurlijk volstrekte nonsens. De jongen van 13 werd fantastisch geholpen door een prima samenwerking tussen de SEH-arts, chirurg, kinderarts en kinderfysiotherapeut. Er zat voldoende in het potje om hem volledig uit te behandelen. Hij rent weer vrolijk rond. Hoe anders was het geweest als hij niet zijn enkel maar zijn psyche had gebroken? Men ziet meteen de ridiculiteit van bovenstaand verhaal. Waarschijnlijk zouden we het niet eens accepteren. Waarom dan wel bij al die jongeren met psychische klachten?