Rauwe rouwverwerking

Mijn patiënte komt binnen met haar man. Beiden zijn afkomstig uit Syrië en wonen alweer drie jaar in de Verenigde Arabische Emiraten. Met haar 36ste levensjaar ziet ze er een stuk jonger en vitaler uit dan menig andere vrouw in mijn praktijk. Het bezoek is voor een second opinion en nacontrole; ze is recentelijk bevallen van een miskraam in de 23ste week.

De bevalling heeft zich voltrokken in een ander ziekenhuis in Dubai. Ik krijg vaak secondopinionpatiënten, meestal bij twijfel over de (voorgestelde) procedure, voorgeschreven medicatie en/of na een vervelende ervaring elders.

Van beide gezichten valt een groot verdriet af te lezen. Hun langgekoesterde kinderwens is in duigen gevallen, zeker nu haar zwangerschap al zover gevorderd was. Maar dat is niet het enige. Al snikkend begint ze haar verhaal te vertellen, terwijl haar man zorgzaam over haar rug wrijft. ‘Ik begon spontaan te bloeden en raakte in paniek. Mijn gynaecoloog beval me direct naar het ziekenhuis te komen. Daar zette de bloeding door en ben ik bevallen van ons doodgeboren dochtertje. We hadden al een naam voor haar bedacht: Samira’, waarna een paar dikke tranen over haar wangen biggelen.

‘In de kamer waren zoveel mensen aanwezig, ik begreep er niks van. Mijn gynaecoloog leek zich er niks van aan te trekken en deed alsof dit zijn dagelijkse routine was, maar voor mij was onduidelijk wat ze er allemaal deden. Sommige stonden gewoon met hun armen over elkaar toe te kijken en niemand had zich voorgesteld of verteld wat zijn functie was. Toen Samira was geboren, werd ze bruusk van me weggenomen door een van de aanwezige verpleegkundigen en op het plateau naast me nog nagekeken en vervolgens in een vuilniszak gestopt. Daarna werd een gordijn dichtgetrokken en kon ik niet eens meer zien wat er gebeurde met haar. Toen ik vroeg om haar nog één keer te mogen zien, werd dat geweigerd en hadden ze haar al weggehaald. Ik was zo boos en verdrietig tegelijk, terwijl het aanwezige personeel me schaapachtig aankeek en vervolgens vroeg welke verzekering ik had omdat de formulieren nog niet goed waren ingevuld. Aangezien ik nogal van slag was, kon ik niet goed nadenken, waarop de verpleegkundige echt dwingend begon te vragen om mijn verzekeringspapieren en dat ik anders maar cash moest betalen. Mijn gynaecoloog stond ondertussen op en hij zei alleen: “U moet wat rust nemen, dit heeft wat tijd nodig, maak maar een afspraak voor de nacontrole bij mijn assistente”, en liep vervolgens de kamer uit.’

Met open mond luister ik naar haar verhaal en verbaas me over de soms zo lompe behandeling die patiënten kunnen ervaren in de regio. Empathie en een stukje compassie waren hier een kleine moeite geweest en hadden zoveel goed kunnen doen in het begin van haar verdrietverwerking.