Polymyalgia bicycleta bleek toch wat anders

In mijn assistententijd ging ik samen met Kees, de psycholoog uit eerdere blogs, naar een optreden van Frank Sinatra in het Sportpaleis in Antwerpen. Frank was een vreemde eend in onze muzikale-smaak-bijt. Hij leek verdwaald tussen Prince, Bruce Springsteen, Mink DeVille etc. We wilden hem zien zolang het nog kon.

Het werd qua ambiance een gedenkwaardige avond met rond het podium, een soort boksring, tafeltjes met erg rijke oudere heren met te jonge vrouwen, goed voorzien van duur hang- en sluitwerk. Frank bakte er weinig van, maar dat hadden we verwacht. Eigenlijk kwamen we maar voor één moment en dat kwam gelukkig. Hij ging op een stoel zitten, stak een sigaret op en zong, slechts begeleid door de piano One for my baby. Als je mannen op leeftijd die zijn verlaten door hun vrouw wil begrijpen, dan is deze gratis bijscholing van drie minuten een absolute aanrader. Helaas is ze niet geaccrediteerd.

Meneer Van de Marel, 76 jaar oud, was uit dit nummer weggelopen. Zijn vrouw had hem er de schuld van gegeven dat hun enige zoon Hans aan de dope was geraakt en was er met een oude jeugdliefde vandoor gegaan. Met zoonlief had hij nog wel contact, maar Hans, strak geregisseerd door de heroïne, zag hem hoofdzakelijk als pinautomaat. Hij had bij het jeu-de-boulen een nieuwe vrouw ontmoet, maar die bleek na een halfjaar uitgezaaide kanker te hebben en vond dat hij te weinig aandacht voor haar had, terwijl hij er elke dag was en alles voor haar deed. Zouden sommige mensen stelselmatig de verkeerde partner kiezen om zichzelf ergens voor te straffen?

Maar goed, op een dag stapte hij op de fiets om naar zijn vriendin te gaan en reed heuvelaf tegen een muurtje, waar hij overheen tuimelde. Hij zag bont en blauw en zat onder de kneuzingen. Ik vertelde hem dat je daar best lang last van kon houden. Dat nam hij ter harte. Na ongeveer drie maanden meldde hij zich op het spreekuur. Het ging eigenlijk alleen maar slechter; hij werd stijver, kon de hele ochtend nauwelijks vooruit en was daarbij ook moe en somber. Dat leken me toch wel erg hardnekkige kneuzingen. Bij wat verder uitspitten bleek dit voor de val met de fiets ook al aanwezig te zijn, zij het in mindere mate. De stijfheid had mogelijk een rol gespeeld bij de val. De BSE van 84 haalde de fiets uit de beklaagdenbank en de dramatische reactie op drie dagen 15 mg prednison zette het puntje op de PMR. Hij was herboren. Er kwam een aardige, levendige man tevoorschijn, die ik niet kende, omdat hij nog niet zo lang in de praktijk stond ingeschreven. Hij had waarschijnlijk de PMR al toen hij kwam kennismaken… Had ik het eerder op het spoor kunnen komen?

Ach, om uit een ander Sinatra-nummer te putten: ‘Regrets, I’ve had a few, but then again too few to mention, and more, much more than this, I did it my way.’