Blogs & columns
Deborah van der Stoep
Deborah van der Stoep
2 minuten leestijd
Blog

Open die deur van de spreekkamer

1 reactie

Tijdens mijn opleiding tot reumatoloog viel me op dat mijn beroep langzaam maar zeker steeds individualistischer werd. Ik startte als coassistent veelal op de kruk naast de dokter, om mee te kijken. Toentertijd vond ik dat vaak heel saai, ik wilde zelf aan de slag. Nu realiseer ik me ook hoe leuk het is om anderen aan het werk te zien. En daarvan te leren.

Als je aios bent, is het vooral de periode als zaalarts waarin je nog veel met anderen samenwerkt. Bij de wekelijkse grote visite loop je met de specialist langs de bedden en zie je hoe hij of zij in de praktijk met de patiënt communiceert. Kennisoverdrachtmomenten zijn er natuurlijk veel.

Dan komt de polistage. Nooit zat er iemand naast mij. Wel was er, naast de garantie dat je altijd iemand kon bellen voor overleg, wekelijks de mogelijkheid om rustig te overleggen over patiënten. Ik genoot van de vrijheid, deed mijn werk zorgvuldig en ontwikkelde gaandeweg een ‘eigen werkwijze’. Het tegenwoordig vooral poliklinische vak van reumatoloog leerde ik op dezelfde manier. Tot ik amper nog overlegde.

Toen was ik medisch specialist en ging ik in een ziekenhuis werken waar geen reumatologieopleiding was. Geen standaardoverlegmomenten met aiossen, geen kennisoverdracht. Natuurlijk bespraken we moeilijke casussen met elkaar. Maar dat is toch eerder een unicum. Ieder werkt voor zich. En behalve de spaarzame momenten dat je elkaar aan het werk ziet, heb je er geen goed beeld van hoe anderen het werk invullen en wat iedereen precies aan kennis en vaardigheden heeft.

Hoe jammer! Ik snakte naar wat meer interactie, samenwerking en leren van elkaar. Toen er een discussie ontstond over het feit dat de poli van sommige artsen praktisch altijd uitloopt terwijl anderen wel op tijd kunnen blijven, zag ik mijn kans schoon. Ik vond een fantastische nascholing van twee dagen. Het kon ‘incompany’. Veilig, dacht ik. Alleen met de eigen vakgroep. Doel was om je spreekuur te filmen en vervolgens fragmenten met elkaar te bespreken. Het leek me heel leerzaam om op deze wijze eens naar mijzelf te kijken. Waarom is dit eigenlijk geen onderdeel van de opleiding? En het leek me leerzaam om mijn collega’s aan het werk te zien. Om zo te leren van elkaars sterke en zwakke kanten.

Ik had het idee nog niet ter tafel gebracht of ik werd bedolven onder afkeurende opmerkingen. ‘Wat denk je wel niet?’ ‘Ik moet er niet aan denken!’ ‘Je denkt toch niet dat ik nog ga veranderen?’ Ik was teleurgesteld, maar zag dat dit dus echt een brug te ver was voor mijn collega’s. En ik denk niet alleen voor mijn collega’s toen. Het is iets wat ik veel om mij heen zag in het ziekenhuis: vanuit angst en wantrouwen, vanuit onzekerheid en twijfel laten we zo min mogelijk in onze keuken kijken. Om daarmee de schijn van alwetendheid op te houden.

De deur van de spreekkamer bleef gesloten.

Lees ook het (positieve) vervolg

Meer van Deborah van der Stoep

samenwerking communicatie
  • Deborah van der Stoep

    Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    Hoe herkenbaar! En wat een inzicht! Van teamspeler (waarvan me vaak verweten is dat ik dat niet ben) naar solist in het proces van het worden van een medisch specialist. En bij het ouder worden, hopelijk ook wijzer worden, maar steeds meer behoefte h...ebben aan interactie met collega's en het samen kunnen bespreken van moeilijke casu, en casu die je raken.

    Ik moet er niet aan denken om in een opleidingskliniek te werken, maar ook daarbuiten zijn er gelukkig vakgroepen waarin dat allemaal prima lukt en je heel gemakkelijk even bij collega's binnenloopt, om je zorgen te uiten, of even een patiënt te bespreken. Of even samen naar een patiënt kijkt. Dat hoeft allemaal niet zo formeel, maar als je je best doet en de collega's zijn welwillend kan het ook heel goed losjes en als het nodig is.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.