Blogs & columns
Blog

Ongelukkig

2 reacties

16 uur per week. Dat is de eis voor het aantal uur ‘werkzaamheden in het specialisme’ waarin men wil herregistreren, gemiddeld over de voorgaande vijf jaar. Werkzaamheden in het specialisme bestaan voor mij, zoals voor zoveel specialismen, uit patiëntenzorg.

In een enquête werd mij eens gevraagd welke percentages van mijn werkweek ik kwijt wilde zijn aan patiëntenzorg, management, onderwijs en onderzoek. Onder aan de streep klopte mijn percentage niet. Ik kwam uit op meer dan 100 procent in totaal. Lastig als je slechts 0,9 fte werkt. Ik kom nooit uit met hoeveel uren ik per dag of week wil besteden aan dat wat ik het liefste doe, gecombineerd met de taken die erbij komen kijken, gewoon omdat het hoort bij ons vak of bij werken in de academie.

Wat ik het liefste doe is patiëntenzorg, gecombineerd met onderzoek. En wat patiëntenzorg betreft wringt de schoen op dit moment behoorlijk, aangezien onze afdeling gesloten is. Bijna vier weken nu. Voor omstanders kennelijk ook, want de meestgestelde vraag de afgelopen weken was: ‘Wat doen jullie nou de hele dag?’ Een begrijpelijke vraag aan een arts lijkt me, hoewel we het onszelf die eerste twee weken geen moment hebben afgevraagd.

Die eerste twee weken bestonden met name uit de vraag hoe we alle overige taken gingen verdelen. Een acute opnamestop op een afdeling behelst heel veel werk, niet alleen voor ons maar voor veel partijen in de zorgketens. Deze weken scoren we dan ook goed op de managementtaken. Het sluiten van onze afdeling had impact op de acute zorg voor kinderen in de regio, die nou eenmaal niet zomaar door onze alliantiepartner kon worden overgenomen aangezien zij ook krap zitten qua personeel, zowel op de afdeling als op de Spoedeisende Hulp. Dus wij moeten met ons team zo snel mogelijk daar ‘on board’, om de capaciteit in de regio te kunnen verbeteren. Helaas maar ook terecht kun je een fusie amper versnellen, en voor veilige patiëntenzorg moet je dit ook niet willen. Dus er volgden vele meetings, vergaderingen, zeepkistsessies en overleggen, met allerlei vormen van inbellen en facetimen. En er was een korte mediastorm waar ons hoofd tegen wil en dank druk mee was. Kortom, er moest ongelooflijk veel geregeld worden.

En dan gaat langzaam de storm liggen en kijk je rond naar wat de schade is. De afdeling is leeg en oorverdovend stil. De acute keten draait en iedereen is op de hoogte van de opnamestop en wat dat inhoudt. In de stilte konden we even ademhalen en bijkomen. En dan gaat het knagen. Niet omdat we die eis van 16 uur in ons achterhoofd hebben maar omdat het nou eenmaal is wat we het liefste doen. Goede patiëntenzorg leveren. Een aantal collega’s is inmiddels op vakantie, maar met de overgebleven collega’s kijken we in het rooster en verdelen we de dagen. Wie blijft in het ziekenhuis voor de acute opvang, wie kan naar de andere kant van de Amstel om mee te lopen en patiënten te zien? Het is een verademing daar te zijn en weer na te denken over klinische problemen. Twee subsidieaanvragen die ik nog moet schrijven voor september blijven weer hopeloos liggen. Want een collega van de algemene pediatrie in het VUmc verwoordde het laatst zo mooi toen ze aan mij en een collega vroeg wat we nou de hele dag aan het doen waren. We keken haar meewarig aan en ze realiseerde zich de vraag. ‘Sorry. Wat ik eigenlijk bedoel is: zijn jullie ongelukkig zo zonder patiënten?’ We keken elkaar aan. Ja, dat is hoe het is. We zijn ongelukkig zonder patiënten.

  • Berber Kapitein

    Berber Kapitein is kinderarts-intensivist en medisch bioloog en werkt bij het Amsterdam UMC.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • geert slock

    huisarts, sluis

    Zeer triest, blijkbaar hebben ze hun prioriteiten niet op orde in het UMC Amsterdam.
    Subsidietrajecten, vergaderingen, fusies, managementtaken etc eisen blijkbaar dermate veel tijd op dat de patientenzorg erbij inschiet terwijl dit juist de primaire... bestaansreden van een ziekenhuis is.
    VWS doet hier niks aan en door de mislukte marktwerking is het managen van zorg intussen veel lucratiever dan het leveren van zorg.

  • Martin Kok

    huisarts, oosterhesselen

    Buiten de randstad zijn echt patiënten genoeg hoor.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.