Nooit gedacht…

Het eindigt voor ons op de plek waar het ook begonnen is. 24 maart 2020 schreven Sander Muijs en ik een blog op deze plaats over compensatie van zorgverleners in de frontlinie van de coronazorg. We hadden nooit gedacht dat een blog stichting Zorg na Werk in Coronazorg (ZWiC) zou worden en dat die stichting ook nog eens in staat zou zijn om miljoenen uit te keren aan (nabestaanden van) zorgmedewerkers die ziek werden of zelfs overleden aan de gevolgen van corona. Inmiddels ruim 3 miljoen euro aan 90 mensen om iets preciezer te zijn.

We hadden nooit gedacht dat we terecht zouden komen in de mallemolen die televisie heet. Dat we zouden worden uitgemaakt voor pannenkoeken omdat we totaal geen idee hadden van kijkcijfers. Dat het in die wereld niet gebruikelijk is om woord te houden als de kijkcijfers bij de concurrent hoger zijn.

We hadden ook nooit gedacht dat politici het initiatief daadwerkelijk belangeloos zouden ondersteunen. Dat Lodewijk Asscher er nul komma nul aandacht voor zijn partij of eigen gewin voor heeft gevraagd. Dat hij ons geholpen heeft omdat hij het initiatief steunde en om niet meer dan dat.

We hadden nooit gedacht dat er dagen zouden zijn dat we elkaar meer zouden zien dan onze directe collega’s die onze inspanning mede mogelijk hebben gemaakt. Meer ook dan onze kinderen en onze echtgenotes. Gelukkig kunnen we u vertellen dat we nog steeds aanzienlijk liever naar onze echtgenotes kijken dan naar elkaar. Maar we moesten er wat voor over hebben.

We hadden nooit gedacht dat er zoveel mensen en partijen zouden zijn die zorgmedewerkers echt een warm hart toedragen. Die het niet alleen roepen maar ook daadwerkelijk doen. Dat we geholpen zouden worden door mensen die echt verstand hebben van communicatie, het opzetten van stichtingen en het juridische circus daaromheen. En dat we gesteund zouden worden door mensen zoals Gerlach Cerfontaine. Hij kan deuren openen die doorgaans voor eenvoudige chirurgen gesloten blijven.

We hadden nooit gedacht dat de weldenkende mensen in het bestuur het zo lang met ons zouden uithouden. Dat ze zelfs de chirurgische principes zouden omarmen. Dat we toch overdag zouden gaan vergaderen, ondanks eenieders drukke schema. We hadden ook nooit gedacht dat we het vergaderen zouden gaan missen. Dat we de mensen in het bestuur zouden gaan missen omdat we inmiddels lief en leed delen. Maar missen gaan we ze.

We hebben ook veel wél gedacht. Dat het team altijd sterker is dan het individu. Dat besluitvaardigheid helpt bij het besturen van wat dan ook. Dat snel, eenvoudig en transparant basisprincipes zijn, die veel vaker gebruikt zouden moeten worden in de zorg. En dat je soms gewoon iets moet doen.

We hebben ook al heel lang wel gedacht dat er meer verpleegkundigen aan de bestuurstafels nodig zijn. Dat het altijd over verpleegkundigen gaat, maar zelden mét verpleegkundigen. Dat een lichtpuntje van afgelopen jaar is dat hier wellicht eindelijk verandering in gaat komen. En we hebben altijd gedacht en gevonden dat deze stichting een verpleegkundig gezicht verdient. Daarom doen wij een stap terug. Verpleegkundige Wietske Blom-Ham is per vandaag voorzitter van Stichting ZWiC. We hadden nooit gedacht dat we daar zo trots op zouden zijn.