Blogs & columns
Blog

Nog zoveel nachtjes slapen…

2 reacties

Met ver opengesperde ogen lig ik naar het plafond te staren. Na een uur lang onrustig woelend in bed te hebben gelegen kijk ik maar weer eens op de wekker. Nog een paar uurtjes en dan mag ik opstaan. Een kriebel in mijn buik werkt zich steeds verder omhoog richting mijn keel, het liefst zou ik willen schreeuwen van opwinding en blijdschap. Als dan eindelijk de wekker verspringt naar 07:00 uur spring ik uit bed, trek mijn pyjama recht en ren de slaapkamer uit. Ik sjees de hoek om, een andere kamer binnen en roep: ‘Mama, papa, wakker worden! Kom nou!’ Eindelijk is de dag aangebroken dat we naar de Efteling gaan.

Sinds vorig jaar ben ik geregeld in het ziekenhuis geweest voor doktersafspraken, exposuretherapie horende bij de EMDR, en natuurlijk niet te vergeten de geboorte van onze prachtige zoon. Dat een dergelijk bezoek aan ‘mijn’ ziekenhuis  vaak spannend en emotioneel zou zijn had ik verwacht. Dat ik ook elke collega die ik tegenkwam het liefst de witte jas van het lijf had gerukt en zelf had aangetrokken had ik dan weer niet vooraf voorzien.

Dit sterke verlangen tot zelf weer daar rondlopen in een witte jas werd met vlagen overschaduwd door de realiteit. Was het nog wel mogelijk om na al wat gebeurd is mijn opleiding tot anesthesioloog af te ronden, inclusief stage op de intensive care? Hoe moest ik dat voor elkaar gaan krijgen terwijl ik tijden lang dag en nacht bang was voor het ziekenhuis? Welke weg moest ik afleggen om überhaupt fysiek weer enigszins op de been te komen?

Het boezemde me soms angst in dat er misschien een grote droom in duigen ging vallen, maar dit gevoel werd ook vaak omgezet in strijdvaardigheid en wilskracht om in elk geval er alles aan te doen om terug te keren.

Hoe vaak ik naar een lichtbalk heb zitten turen terwijl via een koptelefoon een uur lang piepjes van een ziekenhuismonitor, het schelle geluid van een ambulancesirene of het alarmsignaal bij desaturaties mijn hoofd binnendrongen. En met effect. Onder begeleiding van mijn psychologische steun en toeverlaat Klara merkte ik dat het stap voor stap elke sessie beter ging, dat angsten wegebden. Zoals mijn vrouw vaker heeft gezegd: ‘Ik gun iedereen wel een Klara.’

Wellicht fitter dan voorheen doe ik nu mijn dagelijkse revalidatieprogramma. En elke intervaltraining, tennisles met mijn therapeuten en rondjes fietsen rondom de revalidatiekliniek brengen me dichter bij dat moment.

Na lang hard werken aan mijn herstel kan ik dan nu bijna terug naar mijn werk. De witte jas aantrekken, het ok-tenue aan en weer verder bouwen in een prachtig specialisme. Wat heb ik het gemist om mensen aan de hand te nemen en door de narcose heen te leiden. Om samen met het team klaar te staan op de traumakamer na een groot ongeluk. Om de eerste blik in de ogen van een patiënt te zien als hij ontwaakt na een lange operatie.

Er heerst bij ons in huis dus op dit moment een feeststemming. Het is als het gevoel uit mijn jeugd voordat we naar de Efteling gingen. Het is dat mijn vrouw nogal gehecht is aan haar hagelwit geverfde muren. Anders had ik afgelopen tijd streepjes op de wanden gekalkt om de dagen af te tellen. De dagen tot het moment dat ik weer het ziekenhuis binnenloop als arts, heel wat ervaringen rijker.

Meer van Coen Feron
  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • G.A. Lemmens

    Huisarts, Den Bosch

    Mooie woorden van collega Zwietering waar ik me graag bij aansluit. Dit is fantastisch nieuws!! Niet alleen hulde voor Klara, maar ook voor jouw doorzettingsvermogen en alle inspanning en kracht die dit gekost heeft. Al die 'ervaring' zal hopelijk va...naf nu alleen maar winst voor je zijn in jouw vak en als persoon. Wens je het allerbeste!!

  • N.A. Zwietering

    Internist ouderengeneeskunde , Maastricht

    Een bericht dat ik met een glimlach om mijn mond, traan in mijn oog en een warm hart tot mij neem. Welkom “terug” collega. Eenieder die jou aan zijn bed krijgt, mag in zijn/haar handen knijpen! Een goed herstel verder gewenst. Succes, plezier en een... mooi weerzien gegund op je “eerste” werkdag!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.