Nog naar congres in Amerika?

Al een aantal jaar ga ik met groot genoegen naar de ‘American Association of Endocrine Surgeons’, omdat dat binnen mijn aandachtsgebied nu eenmaal het beste congres is. De kwaliteit is hoogstaand en het congres niet te lang.

Het enige waar ik altijd even bij moet slikken zijn de eindeloze ceremonies van nieuwe besturen die worden geïnstalleerd, waarbij regelmatig de familiefoto`s van de nieuwe president over het scherm flitsen. Meestal volgen dan vele omhelzingen en de hele avond klap je je de blaren op je handen. Maar goed, verder een perfecte meeting en ik ga al vijf jaar zonder er een te missen. Jammer genoeg wordt het alleen steeds moeilijker op die meeting te komen.

Dit jaar was de locatie Orlando en ik vloog via een overstap in Toronto. Los van de ‘ESTA’ (Electronic System for Travel Authorization; reistoestemming voor de VS) die ik opnieuw moest aanvragen omdat deze verlopen was, moest ik nu ook al een ‘ETA’ (Electronic Travel Authorization; reistoestemming voor Canada) aanvragen alleen al voor een overstap in Canada. Daarnaast sta je vanwege de enorme hoeveelheid controles te zenuwpezen of je de volgende vlucht wel haalt, terwijl er ondertussen bevelen naar je gegild worden door autoritaire grensbewakers. Maar goed, ook dat was dit jaar weer allemaal net gelukt.

De AAES regelt elk jaar altijd een kleine hardloopwedstrijd die tot nu toe altijd zeer informeel en gezellig was. Dit jaar leek helaas ook dat anders te worden toen bleek dat ik van tevoren 50 dollar moest overmaken (eerst gratis) en ik daarnaast een formulier toegestuurd kreeg dat ik moest ondertekenen om aan de wedstrijd mee te mogen doen. Hierop moest ik verklaren dat ik, indien ik dood zou gaan of letsel zou oplopen, ik AAES daar dan niet verantwoordelijk voor zou stellen…

Eenmaal aan de start staande begreep ik langzaam waarom het allemaal zo duur was. Overal stonden dranghekken en het wemelde van de politieagenten en auto’s met zwaailichten aan om te zorgen dat een kluitje van dertig hardlopers die ochtend in totaal ongeveer drie straten veilig konden oversteken. Het was 6.00 AM in de ochtend en bijna geen kip op straat. Het leek wel alsof de NY marathon net gestart was.

Op weg naar huis hoorde ik dat de Amerikanen op vliegvelden binnenkort onze telefoons willen inzien. Dat is de druppel. Dit land is hysterisch geworden. Waar is ‘the American dream’, de bravoure en het onverschrokkene gebleven ?

Dan maar naar de Europese variant…