Blogs & columns
Blog

No pain, no gain

Plaats een reactie

Het was een uur ‘s nachts en ik zat rechtop in bed. Ik kon de slaap niet vatten; geen enkele houding was comfortabel. Ik had ondragelijke kiespijn na twee eerder uitgevoerde wortelkanaalbehandelingen. Mijn vriend wist niet wat hij met mij aan moest. Ik had inmiddels al paracetamol en naproxen achter de kiezen.

‘Dit kan zo niet langer’, zei mijn vriend, ‘ik bel de dienstdoende tandarts’. Vijf minuten later zaten we onverrichter zake allebei rechtop in bed. De dienstdoende tandarts had geadviseerd: ‘Wacht maar tot acht uur dan is uw eigen tandarts er weer’. Ik was in alle staten vanwege de pijn. Over enkele uren moest ik al aan het werk. De huisartsenpost bood redding. Ik kreeg tramadol voorgeschreven, zodat ik in ieder geval de nacht kon doorkomen. Het was mijn eerste ervaring met de gehele pijnladder. Weliswaar geen oxycodon, maar ik was onder invloed. En hoe. Pijn had ik nog steeds, maar die kan het blijkbaar verliezen van vermoeidheid. Binnen een half uur sliep ik. The day after? Kiespijn en een gevoel als een vaatdoek.

Niet veel later las ik in Medisch Contact dat het oxycodongebruik problematisch stijgt. Ik dacht aan alle patiënten die ik ooit opiaten heb voorgeschreven. Sommigen dankbaar: ‘Dokter, ik kan eindelijk weer pijnvrij door het leven’, anderen spontaan genezen van het gebruik: ‘Dit nooit meer’.

Ik leg mijn patiënten altijd uit dat pijn een fysiologische prikkel is die de grens aangeeft. Het lichaam, of een deel ervan, geeft aan dat het genoeg is geweest. Het is een beschermingsmechanisme. Als het onderliggende probleem is verholpen, kun je het leven weer als vanouds hervatten (of aanpassen om herhaling te voorkomen). Tussentijds kan het zinvol zijn om pijnstilling te gebruiken. Absolute bedrust is immers sinds enkele jaren voor vrijwel elk ziektebeeld passé. In welke vorm we pijnstilling toepassen, de hoeveelheid en de duur bepalen we per individu. Het liefst in een zo laag mogelijk gedoseerde, goedkope en veilige uitvoering.

Tot dusver zullen we het er allemaal wel over eens zijn. Bloed is niet goed, jeuk is niet leuk en pijn is niet fijn. Het is mooi dat we de beschikking hebben over verschillende vormen van pijnstilling. Maar laten we ons niet te snel verleiden tot het voorschrijven van ‘verlegenheidpijnstilling’? Zoals bij een patiënt die beweert: ‘paracetamol en diclofenac werken nooit bij mij’. Of werken we de gehele pijnladder op en af bij patiënten van wie we de oorzaak van de pijn maar niet kunnen achterhalen?

Ik ken zelf ook de praktijkvoorbeelden van patiënten die ‘eisen stellen’ of elders gaan shoppen. Soms zijn we helaas (door tijdsdruk?) genoodzaakt een snelle oplossing te bedenken. Laat dit dan daadwerkelijk een zo laag mogelijk gedoseerde, korte, veilige, goedkope en zinvolle oplossing zijn.

Ook ik was blij met de tramadol van de huisartsenpost. Maar nog blijer was ik met het feit dat ik slechts drie tabletjes kreeg en dat de kaakchirurg mij een dag later van het euvel afhielp.

Pijnstilling is geen spelletje. Voor we het weten creëren we ons eigen nieuwe probleem.

pijnstilling
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.