Niet radicaal verwijderd
3 reacties‘Weet u nog, twee jaar geleden heeft u op dezelfde plaats iets weggehaald. Dat was toen goed geloof ik, maar nu zit het er weer maar dan veel groter’.
Voor me zit een vriendelijke oudere dame die me verwachtingsvol aankijkt. Zij heeft op haar slaap een korstige afwijking, die er een beetje onrustig uitziet. Krampachtig probeer ik me te herinneren of ik ooit iets bij haar heb weggehaald; ik kan het me niet voor de geest halen. ‘Misschien was het mijn collega?’, vraag ik haar. Nee, ze weet het zeker, ik was het, en het zit er nu al een tijdje weer, maar ze was niet eerder gekomen omdat ze er eigenlijk geen last van heeft. Terwijl we verder praten over andere dingen, probeer ik mijn aandacht bij het gesprek te houden terwijl ik met een schuin oog door haar dossier scroll. Tot ik bij twee jaar geleden ben en zie dat het inderdaad door mij is gedaan. Wel pathologisch onderzocht, gelukkig. Ik open het rapport, basaalcelcarcinoom, niet radicaal verwijderd, snijvlak onder niet vrij ……
En daarna niks. Geen bericht over mijn telefoontje aan haar, geen re-excisie door de dermatoloog, niks. De vlammen slaan me uit, terwijl mevrouw nog steeds aan het praten is, geen idee waarover. Dus ik heb een plekje met huidkanker verwijderd, niet radicaal, dat niet aan haar verteld en geen re-excisie gedaan?? Hoe dan?? Mijn maat en ik lezen allebei altijd alle post. Hoe kan ons dit ontgaan zijn? En wat nu? Er zit maar een ding op. Ik onderbreek haar verhaal. ‘Ja’, zeg ik, ‘nu zie ik het. Maar als ik eerlijk ben, wist ik het niet meer. Ik zie tot mijn grote schrik dat er in het vorige plekje toch wel cellen zaten die huidkanker waren. We hadden dat de vorige keer verder weg moeten halen. Hoe dat gekomen is, dat dat toen niet gebeurd is, weet ik echt niet.’ Ik vind het heel erg, zeg ik, als we het toen weggehaald hadden, dan was het nu niet teruggekomen. Ach, zegt mevrouw, dan halen we het toch nu opnieuw weg, en weer kijkt ze me vriendelijk aan. Ja, zeg ik, dat gaan we zeker doen, de dermatoloog in het ziekenhuis gaat dat doen. Nou zegt ze, dan is er toch niks aan de hand? Eh nou, zeg ik, ik ga toch even na hier, hoe dat zo gekomen is, want het hoort niet zo.
En mevrouw verlaat de spreekkamer, ik blijf een beetje onthutst achter. De weken erna neem ik een paar keer contact met haar op. De dermatoloog haalt de plek opnieuw weg, weer een basaalcelcarcinoom uiteraard en het geneest voorspoedig. Nadat ik haar voor de derde keer spreek, zegt ze tegen mij: ‘Zit er nou maar niet meer over in dokter, dat is nergens voor nodig, u bent verder toch altijd heel goed voor me geweest’.
Hoe is het toch mogelijk dat mensen soms een klacht indienen als alles goed lijkt te zijn gegaan en dat in dit geval me een medische fout zo maar liefdevol wordt vergeven? Wat hebben we toch een wonderlijk vak.
Lara Tauritz Bakker
6e jaars student geneeskunde, Den Haag
Dit lijkt me nou een mooi stukje tekst voor de lessen communicatieve attitude. Zo doe je dit.
Marike Ooms
huisarts, Nijeveen
Bij mijn moeder was een melanoom weggehaald door de huisarts, radicaal, maar er moest uiteraard een re-excisie plaatsvinden. Dit gebeurde ongeveer 3 maanden later doordat er eerst allerlei vervolgonderzoek gedaan moest worden (patholoog kon niet met ...zekerheid zeggen of het een metastase was of een primaire tumor). Eindelijk onderging ze de re-excisie van 4 cm op haar rug , en ze vroeg me een paar dagen later naar de wond te kijken. Tot mijn ontzetting zag ik dat de re-excisie was gedaan rond een oud litteken en niet rond de plek waar het melanoom gezeten had. De reactie van de radio-therapeut was dat mijn moeder het zelf had aangewezen (op haar rug) en hij dus het radio actieve materiaal voor de schildwachtklierprocedure daar in gespoten had. De chirurg die de re-excisie had gedaan had nog gevraagd aan de radio-therapeut waar hij de re-excisie moest doen. De chirurg nam alle schuld op zich en ze werd 2 weken daarna opnieuw door hem geholpen. 2 littekens en een onbetrouwbare schildwachtklierprocedure later , was mijn moeder woest op de radio- therapeut. Met name door zijn reactie. En de chirurg? "Dat was zo'n aardige man, ik denk dat hij er van geleerd heeft". (dat bleek want ze hoorde 2 weken later in de wachtkamer voor de schildwachtklierprocedure , van een andere patient dat hij zelf met een stift het litteken moest omcirkelen zodat de chirurg zeker was dat dat het goede plekje was)
Cornelis Bruijninckx
niet praktiserend chirurg, Den Haag
U hebt er geen doekjes om gewonden en direct gezegd dat het niet goed was zoals het gegaan is en daarbij beloofd uit te vlooien hoe deze fout heeft kunnen gebeuren. U stelt ons, de lezers, daarvan niet op de hoogte omdat het u daar nu niet om gaat, m...aar u heeft het wel met uw patiente besproken waarbij u zelf steeds het initiatief tot contact nam. Schuldbewuste openheid hoe het fout heeft kunnen gaan en vergeving voor die fout vragen, is voor een arts niet altijd makkelijk maar de enige manier om zijn/haar patiënt respectvol te behandelen en zal vrijwel altijd ertoe leiden dat patiënt begrip toont, maar dit laatste moet niet de inzet zijn want de patient is niet verplicht begrip te tonen.