Nergens op de goede plek

Met een steen in mijn maag. Met lood in mijn schoenen. Met mijn ziel onder mijn arm. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze visite, verschrikkelijk. Ik had het al gehoord. Dat er een suïcide geweest was in het dorp, iemand was naar beneden gesprongen. Maar nog geen details. Ik wist niet dat hij het was, een jongen nog. Ja, voor de wet volwassen, maar toch nog een kind. Net zo oud als mijn kind, een jongen ook. En nu ben ik onderweg naar zijn moeder. Wat kan ik zeggen? Het ergste wat ze heeft kunnen vrezen, is nu gebeurd.

Ik bel aan en ze doet open. Haar ouders zijn er ook, en haar dochter. Ik ga met haar in de woonkamer zitten. Ze is verslagen. Verdrietig, intens verdrietig, maar ook sterk. En teleurgesteld in de zorg. Voor boosheid is nu even geen plek, maar ze weet dat dat er ook nog zit.

Ze heeft gevochten voor hem als een leeuwin. Eerst om hem zo lang mogelijk thuis te houden met goede zorg. En toen dat niet meer ging, om een plek voor hem te vinden waar hij zichzelf kon zijn. Veilig kon zijn. Maar hij was te goed voor de ene plek en te slecht voor de andere. Te autistisch hier en te psychotisch daar. Hoezo te moeilijk? Ze had het zelf jarenlang alleen gedaan. Nergens leek een plek te zijn waar hij gewoon zichzelf kon zijn en waar hij veilig was. En stabiel kon worden, ook qua stemming. Minder ongelukkig in dit leven.

Al eerder had hij een zelfmoordpoging gedaan, was hij opgenomen geweest op de intensive care, en een keer gedwongen opgenomen. Maar steeds lieten ze hem een paar dagen later weer gaan. Zonder nazorg of niks. Weer verder zoekend. 

Ze was gewend geraakt aan alle dagen in angst leven, angst waar hij was, of hij wel gegeten had, of hij niks geks deed. Ze was gewend aan proberen veiligheid in te bouwen, instanties om hulp te vragen, steeds weer. Ze had zichzelf als lastige moeder gezien, hij had haar als lastige moeder gezien. En haar vanuit zijn psychose van alles verweten, onterecht, dat weet ze wel. Ze heeft alles gedaan om hem veilig te houden. Tot nu. Nu is gebeurd waar ze altijd bang voor is geweest. En met het wegvallen van die angst, het ergste heeft immers al plaatsgevonden, realiseert ze zich ook dat ze nu niet meer bang hoeft te zijn. Hij is veilig, hij is niet meer ongelukkig, hij hoeft niet meer te vluchten en niet te vechten, hij heeft rust. En vanmiddag komt hij naar huis, waar hij hoort. En kunnen ze nog een paar dagen in alle liefde met hem zijn.

Ik ben ervan overtuigd dat hij dat voelt.