Neem de tijd

Ik had me erbij neergelegd dat Kerstmis dit jaar met een klein gezelschap gevierd moest worden. Maar dat het gezelschap zó klein zou worden… Mijn vriend en ik op afstand van elkaar, want ik heb corona. Behoudens wat gesnotter heb ik gelukkig weinig klachten. Hoewel ik soms wel eens snak naar een paar dagen luieren en hangen op de bank, weet ik na een aantal dagen quarantaine niet goed meer wat te doen. Netflix en Videoland hebben al overuren gedraaid, het huis is schoon, er is zelfs geklust en de tijdschriften die ik voor kerst heb gekregen, zijn allemaal gelezen. What to do?

Opeens denk ik terug aan afgelopen jaar, het eerste jaar van mijn huisartsopleiding. De ene na de andere situatie komt in me op. Van leerzame, leuke en grappige momenten, tot onzekere of verdrietige situaties. Zonde eigenlijk dat ik zo weinig stilsta bij al die momenten. Opeens biedt corona een mogelijkheid: tijd om terug te blikken.

Te beginnen bij de laatste dag in de huisartsenpraktijk van mijn eerste opleidingsjaar. De laatste visite die ik rijd. Een visite voor het geven van de griepprik. Medisch gezien allesbehalve bijzonder of ingewikkeld. Maar de patiënt is daarentegen wel heel bijzonder: een 100-jarige vrouw. Ik zie haar voor het raam in de keuken staan. Ze ziet mij ook. Enige blijk van herkenning is er. Een kleine dunne vrouw doet de deur open. Ze ziet er prachtig verzorgd uit. Zwarte nette kleren, gouden sieraden en haar lange witgrijze haar is prachtig opgestoken.

Ik heb haar een jaar geleden een paar keer gezien. De dochter met wie ze samenwoonde is toen overleden. Al gauw praten we over haar. Even laat ze emoties zien, een paar kleine tranen rollen over haar wangen. Maar al gauw raapt ze zichzelf weer bij elkaar. ‘Zo is het leven. Ik moet door’, zegt ze. Wat een sterke vrouw, denk ik.

Ik benoem dat ze er zo mooi uitziet. ‘Vanzelfsprekend, zó hoort dat’, zegt ze. ‘Je mag je pas zorgen om me maken als ik dat niet meer zou doen. Dan is het echt klaar met me.’ ‘Doet u zelf uw haar zo?’ vraag ik. ‘Nee, dat doet de kapper, elke week! Ik ben best ijdel hoor’, grinnikt ze. De tijd vliegt. Ik geef haar de griepprik waarvoor ik eigenlijk kwam. ‘Ik kom er wel uit hoor’, zeg ik. ‘Niets ervan, gasten begeleid je netjes tot de deur. Ook dat hoort zo!’ Ik blijf staan net naast de bank. Ze loopt naar me toe en begeleid me naar de voordeur.

Met een glimlach van oor tot oor rijd ik terug naar de praktijk. Wat een bijzondere visite om het eerste jaar van de opleiding mee af te sluiten.