Moeder-dokterdilemma
1 reactie‘Je dochter is echt lelijk met haar vinger tussen de wc-deur terechtgekomen, onder de nagel lijkt steeds meer bloed te zitten en het doet haar enorm pijn.’ Shitshitshit, midden in mijn spreekuur. Ik denk koortsachtig na, waarom nou net nu? Hè, stom, het arme kind kan er ook niks aan doen. Hmm, mijn man is buiten de plaats, ouders/schoonouders op anderhalf uur afstand, we wonen hier net, nog niet echt iemand die ik hiermee op kan zadelen. ‘Ik kom eraan’, zeg ik tegen de juf van mijn dochter en hang op. Ik heb een briljant idee. Als ik nu gewoon de nagel ontlast, dan is de pijn weg, verbandje erom, kusje erop en dan kan ze op school blijven en ik weer aan het werk.
Snel pak ik even het oogboortje mee. Zo’n kindernageltje, dat gaat vast handig werken. Zeg tegen mijn assistente dat ik even een spoedvisite moet rijden, zij licht de patiënten in en ik spoed me naar de school van mijn kinderen. Daar is een zeer overstuur meisje van 4 en een juf die zegt dat ze er niet zo goed tegen kan allemaal en snel weggaat. Ik leg mijn dochter uit dat ik even een gaatje ga boren in haar nagel, dat ze daar echt, echt, echt helemaal niks van gaat voelen, en dat dan de pijn weg is. Ze kijkt me aan of ik gestoord ben.
Dit gaat zo niet lukken. Gelukkig ben ik niet voor een gat te vangen, ik laat haar oudere broer (6) uit de klas halen, die knuffelt haar (lees: houdt haar stevig vast) en zorgt dat ze niet kijkt, zodat ik een gaatje kan boren. Dat gaat briljant, het bloed komt van onder de nagel vandaan, de pijn is meteen minder en ik verbind haar vinger en geef ze allebei een dikke knuffel.
In de auto terug naar de praktijk voel ik me echt superrot. Wat ben ik voor een moeder? Ze wil toch gewoon lekker thuis op de bank met ranja en een koekje en heel veel kusjes. Ze wil toch niet een moeder die met een boormachine een gaatje boort? Ik bel mijn man en leg hem uit wat er gebeurd is en dat ik me zo rot voel haar achtergelaten te hebben. Gelukkig begrijpt hij meteen wat ik bedoel. En hij is makkelijker in staat om zijn werk af te zeggen, dus hij zegt dat hij het gaat regelen en haar gaat ophalen van school, zodat ze lekker thuis kunnen knuffelen.
Het valt soms gewoon niet mee, alle ballen in de lucht houden.
Lees meer blogs van Marieke Dijkzeul
Anna Bartels
Neuroloog, Haren
Nou ook een supermoeder zou ik zeggen. En het probleem meteen oplossen, en een knuffel, en nog meer opvang regelingen nadien terwijl het spreekuur vervolgd kan worden.
Dat zou mij niet lukken, maar ik ben dan ook maar een neuroloog. Maar inderdaad,... soms zou je wat makkelijker thuis willen zijn. Hoort bij het vak dat niet alle ballen altijd in de lucht kunnen zijn. Maar dat maakt nog geen slechte moeder, of vader hoor.