Blogs & columns
Blog

Mijn eerste euthanasie (1)

Plaats een reactie

Het gevoel van de afgelopen weken – onrustig, nerveus, het gevoel van naderend onheil – nam toe tot iets wat ik misschien met paniek zou kunnen vergelijken toen ze datgene zei waar ik al weken bang voor was: ‘Zo gaat het niet meer dokter, het is meer dan ik kan verdragen. Ik wil nu echt verder met de euthanasieprocedure.’

In haar ogen ligt een vastberaden blik, vermengd met vermoeidheid en ook iets smekends. Ze is zichtbaar vermagerd. Als ze praat, hoor je dat haar gebit te groot is geworden en ze ligt half overeind in haar bed in de woonkamer voor het tuinraam. Al weken ziet ze hoe het langzaam voorjaar wordt, de voorjaarsbloemen in de tuin zien er vrolijk uit en er zijn veel vogeltjes die haar bezoeken. Maar zij is meer en meer aan bed gekluisterd en lichamelijk verzwakt geraakt. Een grote tumor in haar maag had zich een weg gebaand richting luchtpijp en daar zat een open verbinding. Eten en drinken was daardoor al heel lang niet mogelijk. Ze had nog een tijd sondevoeding gehad, en dat had haar wel nog wat kracht gegeven, maar ze had nu al maanden continu honger. En dat werd samen met de achteruitgang in krachten ondraaglijk.

Ik had haar leren kennen als een sterke onafhankelijke vrouw, die zorgzaam en betrokken was naar de mensen om haar heen. De afgelopen maanden waren veel onderwerpen de revue gepasseerd, niet alleen haar ziekte en hoe zij over de dood dacht. Ze had ook interesse in mij als persoon, hoe ik dat als dokter allemaal deed, met jonge kinderen en dit soort moeilijke problemen. Vele gesprekken in informele sfeer, ik voelde me thuis bij haar.

Haar vraag was zo invoelbaar, we gingen verder met de euthanasieprocedure. Ik belde voor het eerst in mijn leven een SCEN-arts en ik moest mijn tranen bedwingen toen bleek dat dat een dierbare naaste collega was. Die ging akkoord. De rest was in een paar dagen geregeld en zo stond ik op haar stoep, met mijn tasje met de euthanatica in mijn hand. Met bonzend hart probeerde ik mijn emoties te bedwingen. Ze ontving me met vreugde in haar ogen. Ze had uitgekeken naar mijn komst en haar dochter nog een kleinigheidje voor mijn kinderen laten kopen, konden ze paaseieren verven.

Nog geen tien minuten later was het voorbij, in alle rust. Zij met een glimlach, de dochter en ik met tranen. Ik ben daar nog maar even blijven zitten, in die stoel, waar ik al zoveel uren had doorgebracht.

meer van deze blogger

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.