Middelvingerfase

Nog dik twee maandjes en dan heb ik ‘jubileum’. Dan is het namelijk twee jaar geleden dat ik thuis door ambulancebroeders van de grond werd geplukt en naar de hartbewaking werd vervoerd, voor wat later ‘alleen maar’ ernstige slokdarmspasmen bleken te zijn. Dat maakte de gebeurtenissen er niet minder beangstigend op. Over die ervaring, en ook over wat het met me deed als dokter, schreef ik destijds de blogs ‘Slechte patiënt' en ‘Slechte dokter’.

Dat het slechts slokdarmspasmen waren, maakte in die zin niet zoveel uit, dat het desondanks een alarmsignaal was en op precies dezelfde wijze duidelijk maakte dat de tot dan toe gebezigde leef- en werkstijl enige vorm van aanpassing behoefde. En ja, komt u maar met uw veroordelingen van ‘foei als dokter…!’: ik werkte een tikkie te hard, ‘nee zeggen’ was lastig, ontbijten gebeurde nooit en lunch best heel vaak niet, sporten was voor uitslovers en ik leefde op koffie en op cola. En Rennies. Maar ik had geen probleem.

Vanwege wat – gelukkig inmiddels weer bijgetrokken – rare cellen in mijn slokdarm, drie opgroeiende mini-balkies en mensen in m’n nabijheid die me toch ook best de moeite waard vinden, kwam de waarschuwing tot de verstandige leefstijlaanpassingen die herhaling moeten voorkomen. Ik deelde dus mijn werk anders in, stootte taken af, ging hardlopen en roeien, ontbeet en lunchte, dronk groene thee in plaats van koffie en in het geheel geen cola meer. Ik viel af en slikte braaf eerst twee, maar nu al langere tijd één pil per dag, ook al zijn die dingen groot, verstoren ze je darmen en ben ik ’s avonds vaak weg, wat dan weer niet past qua innamemoment. Edoch: di-sci-pli-ne. Kom-kom, als al die patiënten dat moeten, kan ik dat als dokter zeker.

Maar nu, twee jaar verder, baal ik een beetje. Ten eerste had ik gehoopt en ook eigenlijk wel gewoon verwacht, dat als je die veranderingen maar lang genoeg zou volhouden, het wel meer een gewoonte zou worden. Inderdaad een nieuwe leefstijl, in plaats van (zelf)opgelegde taken. Dat valt dus tegen. Thee vind ik éigenlijk nog steeds voor als je buikloop hebt, hardlopen blíjft corvee, ontbijt is nog steeds tegen heug en meug en heel veel ‘werkdingetjes’ zijn gewoon echt veel te leuk om te laten schieten. Eerlijk gezegd: ik vind met chips en cola apathisch op de bank nog steeds een príma tijdsbesteding.

Daar komt bovenop dat al die aanpassingen slechts beperkt van invloed blijken. Ja, ik voel me goed, en nee, ik heb de problemen niet teruggekregen, maar als ik die ene verdomde pil laat staan dan klotst het zuur al weer langs mijn tonsillen. Ik snap best dat het heel ondokterig is om te zeggen, maar als patiënt denk je: ik kan net zo goed terug naar m’n oude gewoontes, want blijkbaar hangt het toch vooral van de medicijnen af.

U proeft het al een beetje: ik zit in een middelvinger-fase. In een motivatiedipje qua gezond doen, zeg maar. Ik wil schransen. Zondigen. Boeijûh, dat hardlopen. Het komt wel weer, daar zorgen die me-de-moeite-waard-vinders wel voor. Alleen nu heel even niet.

Ik kan dit stukje moeilijk wederom ‘Slechte patiënt’ noemen, maar het zou ook de lading onvoldoende dekken. Dat zou namelijk bijna iedere patiënt slecht maken, want leefstijlveranderingen doorvoeren èn handhaven is gewoon rete-moeilijk. Misschien, of nee: zeker weten denken we daar in de zorg vrees ik echt te makkelijk over. Wat gaan we daaraan doen?