Blogs & columns
Blog

Met mijn kop in het farmaceutische zand

1 reactie

Met grote weemoed denk ik terug aan de bijscholingen, die in het verleden werden georganiseerd door de Regionale Bijscholing Huisartsen en specialisten uit ons lokale ziekenhuis.

Ik merk dat ik wel heel vaak het woord weemoed laat vallen. Kennelijk realiseer ik me dat er meer áchter me ligt dan vóór me. Wat achter me ligt, kan ik naar believen inkleuren, maar wat voor me ligt – merk ik dagelijks in de spreekkamer – is niet altijd een onverdeeld genoegen. Dus terug naar de weemoed! Deze bijscholingen vonden altijd plaats in den vreemde. Ik neem u even mee naar plekken waar mijn kennis dramatisch is toegenomen: Sardinië, Rhodos, skioorden in Zwitserland en Oostenrijk en – last but not least – Egypte. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me meer herinner van skihellingen, doorzakken aan de bar en boottochten op de Nijl dan van het wetenschappelijk programma, zoals dat toen heette.

De logistiek en een fors gedeelte van de kosten werden gedragen door een farmaceutisch bedrijf naar keuze, want ze stonden in de rij, uiteraard geheel belangeloos. Ze hadden namelijk geen invloed op het programma en wij lieten ons natuurlijk niet beïnvloeden in ons voorschrijfgedrag, kom nou toch. Zo staken wij gezellig onze kop in het zand of in de sneeuw, afhankelijk van waar we aan het bijscholen waren. Leuk was het wel. Ik herinner me een vrije middag op Rhodos waar we op kosten van de farmaceut op waterscooters over de zee vlogen, met een parachute achter een speedboot erboven en op een grote banaan voortgetrokken door een andere speedboot wilde avonturen beleefden. Dat kostte 10.000 euro liet de regiomanager zich ontvallen. De artsenbezoek(st)ers maakten leuke foto’s, die ze, als je alweer in de praktijk aan het zwoegen was, kwamen laten zien. Nee zeggen was dan ook zowat. Na de foto’s kwamen de glossy resultaten van hun Geweldige Product, dubbelblind vergeleken met een of ander obsoleet ander middel. Uiteraard liet ik me daar niet door beïnvloeden. Later hoorde ik dat de farmaceuten ons heel graag wilde helpen met bijscholen, omdat daarna de omzet van hun producten flink omhoog schoot…

Toen ik mijn oude vader, die zeker niet gold als linkse hemelbestormer, smeuïg vertelde over mijn Egyptische avonturen op kosten van een willekeurige pillenboer keek hij mij misprijzend aan en zei: ‘Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt’. Mijn dreutelende geneuzel over ‘onafhankelijk programma’ en mijn ‘ongevoeligheid voor beïnvloeding’ beantwoordde hij met een zwijgende doch dodelijke blik. Als klein jongetje gold de mening van mijn vader als een vuurtoren op de zee van het leven. Daarna volgde een fase waarbij ik hem als een fossiel en achterhaald dwaallicht ging zien. Ten tijde van deze tweespraak had ik helaas al vaak gemerkt, dat ik zelf niet bepaald een licht in de duisternis was en mede daardoor was hij langzamerhand weer een baken in de mist geworden, dus zijn reactie trof mij frontaal tussen de ogen.

Ik zette een punt achter alle gesponsorde bijscholingen, stopte met het ontvangen van artsenbezoekers en meed alles wat ‘mede mogelijk was gemaakt door GSK, Bayer, Astra en wat dies meer zij’. De schellen vielen me definitief van de ogen na het lezen van The truth about the drug companies van Marcia Angell, voormalig hoofdredacteur van NEJM, Dodelijke medicijnen van Peter Gotzsche en The great prostate hoax van Richard Ablin, de uitvinder van het PSA. Er stijgt een lucht uit op van een cynische bedrijfstak, die letterlijk en figuurlijk over lijken gaat en perverse winsten maakt.

Toch ook weemoed… Waarom? Omdat samenwerken met specialisten, nadat je half teut aan de bar hebt gehangen of samen van een sneeuwscooter bent gelazerd nooit meer hetzelfde is. Het maakt het verschil tussen: ‘Waarom belt u mij hiermee op vrijdagmiddag?’ of ‘Hé, Imme, hoe is het, wat kan ik voor je doen?’ Ik eindigde ooit met Kees Jan Smits, een aardige chirurg van het type ruwe bolster, blanke pit, na een copieuze maaltijd aan de bar. Ons gesprek won, goed gesmeerd door alcohol, enorm aan diepgang. We concludeerden dat het hoogtepunt van ons beider bestaan het doelpunt van Marco van Basten in de finale van het EK ‘88 was. En zo. Het ochtendgloren oordeelde hard over ons drankgebruik en over de diepgang, maar de band was gesmeed. Het werd een running gag tussen ons, een Marco’tje: iets wat eigenlijk niet te geloven is, maar toch echt gebeurd is. Hierover meer in de volgende blog.

Lees ook
  • Imme Bergman

    Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.M. Keppel Hesselink

    pijnarts, Bosch en Duin

    Ha Imme, Heel herkenbaar. Maar een algemeen menselijk dingetje speelt overal doorheen. Contact. Uitwisseling. Gedachten vorming samen.

    Ik was gezegend met een enorm R&D budget toen ik voor Bayer AG vice-president CNS mocht spelen, wereldwijd. In It...alie en Japan, in Canada en in Engeland en de VS. En in alle andere landen. Met top specialisten in het veld bij Hotel Gleneagles. Dat schepte ook sterke banden. Het spreken over wetenschap met de top KOLs zoals ze heten is super leuk (KOL: Key Opinion Leader).

    Ik organiseerde klein maar fijne bijeenkomsten, waar we met de architecten van de DSM spraken over dysthymia. en mild anxious depression. En zo. Zij blij want ze waren er eens uit. En wij blij want dat was en boeiend en groeiend markt segment. En ik blij omdat het op niveau brainstormen altijd leuk is. En het afzakken in de bar ook. En daarna ken je de KOLs van de wereld van de psychiatrie en neurologie. En zij kennen mij. De architecten van nieuwe ziektebeelden. Ik geloof toch dat ook ik hier weemoed voel. En ik weet goed dat het spreken over de essentie van de pathogenese en de mechanismen van de werking van farmaca menig nieuw idee deed groeien in onze breinen. Synergie dus.

    Was het allemaal nu zo slecht? Heeft niet iedereen een conflict of interest? Ik bedoel maar, ook de locale professor die als thema de spiegelneuron heeft, zal al het nieuws over spiegelneuronen uit zijn lab graag samen met de PR afdeling van het desbetreffende academische ziekenhuis in de media willen persen. Met als kop: Spiegel neuronen helpen ons om sympathie te voelen. Doorbraak in ons begrip van empathie. Of zo iets. Eenmaal in de wereld van wetenschap, farmacie, of farmacologie, iedereen heeft zijn stokpaardjes en hobbies, en wil die berijden. Als je maar weet dat er een conflict is. Volgens mij is dat dus overal zo. Ook bij Bayer, maar uiteraard stukken minder dan bij Pfizer...in ieder geval op het gebied van CNS toe ik VP was....LOL

    [Reactie gewijzigd door Keppel Hesselink, Jan op 14-06-2022 10:15]

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.