Messi en Ronaldo

Mijn laatste dag op de Maganissa dovenschool in Addis Abeba. Inmiddels de zesde keer dat ik veel totaal dove kinderen zie voor ik vanavond weer naar huis vlieg. Thuis naar mijn eigen kinderen, om me de komende week weer te storten in administratieve lasten, verrichtingen, codes en drukke poli’s. Maar juist in die week thuis ‘mis’ ik altijd weer die kinderen, die mij druk gebarend duidelijk maken dat ze ‘van me houden’ en vaak in hun gebarentaal vragen ‘hoe het nu toch met mij gaat’. En dan deze vrijdag, net voor vertrek en de laatste kno-onderzoeken afsluitend, komt hij binnen, vergezeld door zijn tante die in Addis Abeba woont en al twee kinderen op de dovenschool heeft.

De tante vertelt mij dat deze neef, die in Noord- Ethiopië tegen de grens met Eritrea woont, ruim 800 kilometer van de hoofdstad, naar mij komt voor een ‘diagnose’ en een gehoortest maar ook voor een advies over zijn toekomst.

De jongen zit daar stil en lacht tegen mij. Hij doet me denken aan mijn eigen zoon, die ik morgen weer zie. Ik zorg altijd dat ik vroeg arriveer zodat ik op tijd ben voor zijn zaterdagse voetbalwedstrijd. Zelfde leeftijd, zelfde lach en misschien houdt hij wel net zo van Messi en anders vast van Ronaldo.

Ik kan het hem alleen niet vragen en zo is dit vreemd genoeg een nieuwe en diepere confrontatie dan het hiervoor altijd al was. Deze intensere confrontatie maakt me verdrietig en ik moet deze ‘oneerlijkheden’ letterlijk en figuurlijk wegslikken. Terwijl ik al heel lang bekend ben met deze vergezellende problemen die zich simpelweg aan je opdringen als je wordt geconfronteerd met kinderen, die van ver reizen, vaak uit rurale gebieden waar geen enkele kno-zorg is voor een advies.

Geen schoolopleiding, geen vrienden, een leven van geïsoleerde stilte en vaak depressies; vaak uit de samenleving gehouden en vaak met een toekomst die slechts bestaat uit op het land van je ouders werken. Een contrast dat me nu even teveel is en dit ‘dubbele gevoel’ in mij veroorzaakt. Ik, die wegvlieg naar een land met doveneducatie; cochleaire implantaten, neonatale gehoorscreening, en hij, die hier achterblijft zonder toegang tot hoorzorg, dovenschool of een simpel hoortoestel, maar bovenal alleen gelaten, zonder een toekomst en een mogelijk beter leven, terwijl hij waarschijnlijk net zoveel van voetballen houdt als mijn eigen kinderen.