Blogs & columns
Blog

Mensen die op je wachten

Plaats een reactie

‘Wat fijn dat u er bent, dokter.’ We zaten naast elkaar op het gebloemde bankje in de woonkamer van mijn favoriete 90-jarige patiënte. Deze lieve zelfstandige dame, met haar sprankelende ogen en haar felrood geverfde haren, keek me vandaag wat zorgelijk aan. Ze merkte de afgelopen tijd dat haar geheugen haar meerdere keren in de steek had gelaten, en daar maakte ze zich zorgen om.

Eerder had ze me weleens verteld dat ze zich altijd uitstekend zelf had kunnen redden. Ze was nooit getrouwd geweest, bewust niet. De mannen in die tijd hielden niet van haar zelfredzaamheid en zij was nooit bereid geweest haar onafhankelijkheid op te geven voor de liefde. O, en de liefde was er zeker geweest, daarover hoefde ik me geen zorgen te maken, maar ik wist natuurlijk ook heel goed dat je daarvoor niet getrouwd hoefde te zijn.

Ik kom graag bij haar. Deels omdat ze een innemende persoonlijkheid is, deels ook omdat ze behoefte heeft om te filosoferen over het leven en de vergankelijkheid ervan.

Die morgen had ik tijdens mijn spreekuur een telefoontje gekregen over mijn tante, die nu echt bedlegerig was geworden; haar laatste fase was aangebroken. Ik dacht dat ik prima door zou kunnen werken, maar mijn gedachten aan haar borrelden steeds naar boven tijdens alle gesprekken. Zij was de jongste zus van mijn moeder en we hadden elkaar na haar overlijden zo’n beetje geadopteerd.

Mijn patiënte vertelde over haar zorg om afhankelijk te worden van anderen, over dat haar gezonde verstand altijd haar kracht was geweest, en hoe beangstigend het was om te merken dat daar af en toe haperingen in kwamen. En dat ze bang was voor de periode die voor haar lag, dat ze mogelijk verder zou aftakelen, niet meer nuttig zou zijn voor de maatschappij. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Daar werd ze een beetje boos om, voor haar was het echt belangrijk om ertoe te doen en niet maar te consumeren en nutteloos te zijn. Tot nu toe kwamen er nog altijd mensen bij haar om haar te raadplegen over het een of ander, en dat vond ze prettig, anderen tot steun zijn. We praatten verder over mogelijkheden om haar dagstructuur en ritme te houden, om te kijken of vastigheden in de dagen ervoor zouden zorgen dat ze zoveel mogelijk controle zou houden. En ook over eventueel later, veel later, want ze was nu nog kerngezond, wanneer ze achteruit zou gaan en bedlegerig zou worden. Wat zou ze dan nodig hebben om dat te kunnen accepteren? Het onvermijdelijke te accepteren? Misschien het idee dat er mensen aan gene zijde op haar wachten? Dat ze zich nu even over moet geven aan liefdevolle zorgende handen maar dat ze in het hiernamaals een nieuw leven zou kunnen beginnen, mogelijk zonder beperkingen. Ik denk aan mijn tante. Het is een troostende gedachte het geloof in een hiernamaals, met mensen die op je wachten. In dat geval zou mijn moeder op haar wachten.

Bij het afscheid en de belofte om weer snel langs te komen, vroeg ik me af: voor wie is dit gesprek nu precies heilzaam geweest?

meer van Marieke Dijkzeul

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.