Blogs & columns
Blog

Memory lane

Plaats een reactie

Mijn stage ‘chronische zorg in het verpleeghuis’ is al een tijd achter de rug. Voor elke huisarts in opleiding is dat een belangrijke stage. Ik heb veel gezien, gehoord, gevoeld, geroken en geleerd.

Door de coronacrisis denk ik vaak aan de mensen in dit verpleeghuis. Hoe zou het met ze gaan? Hoe zou het gaan op de afdeling voor psychogeriatrie? Zijn er bewoners die het virus hebben opgelopen? Wat zijn de gevolgen daarvan op hun lichaam? Maar vooral gaan mijn gedachten naar hoe het mentaal met ze gaat. Hoe is het als je de wereld niet meer begrijpt, als je familie niet meer langskomt en als iedereen opeens op een marsmannetje lijkt?

Het verpleeghuis is nu in quarantaine, maar in mijn hoofd ga ik naar binnen. Ik loop de trap op in het galmende trappenhuis. Met de loper open ik het slot van de gesloten deur. De prikkelende geur van schoonmaakmiddel gemengd met koffie en urine dringt mijn neus binnen. Ik hoor gelach, gehuil, gehum en op de achtergrond muziek van lang geleden.

De mevrouw die ‘amme-nooit-niet dat ik zonder make-up mijn kamer verlaat’ zit op haar stoel bij de lift te wachten op haar vriend. Dag in dag uit zit ze hier terwijl er twee asymmetrische wenkbrauwen als dikke rupsen over haar voorhoofd kruipen. ‘Dit gezicht? Ach wijfie, dit is allemaal puur natuur hoor’, zegt ze met een lippenstiftglimlach. Zou ze begrijpen dat haar vriend niet meer langs kan komen?

Bij het raam zit de gepensioneerde automonteur, vol levenslessen uit een vergeten leven. Hij is bezig met zijn dagactiviteit: auto’s kijken. Heeft hij door dat er amper auto’s rijden? Zou hij gefrustreerd raken van de lege straten?

Naast hem zit een vrouw met gesloten ogen in haar rolstoel. Als ik haar hand aanraak opent zij haar ogen. Die ogen zijn leeg; het contact met de wereld is eruit verdwenen. Maar haar verlangen naar nabijheid is nog onverminderd. Aan de rolstoel zijn twee grote schuimen armen bevestigd die haar omhelzen. Haar handen klemmen zich om deze armen en geven haar houvast. Haar cognitie en persoonlijkheid zijn ver weg, maar haar gevoel is intact. Zou ze de veranderde sfeer in de woonkamer aanvoelen? De onrust van haar medebewoners?

Even verderop loopt een vrouw over de gang – haar handtas stevig vastgeklemd. Elke dag komt haar echtgenoot langs en giechelt zij als een verliefde tiener als hij de woonkamer betreedt. Hand in hand eten ze een gebakje in de kantine. Als het donker wordt, raakt ze in paniek van haar eigen spiegelbeeld en is hij de enige die haar kan geruststellen. Hoe gaat dat nu?

Hoe gaat het met de familieleden die weten dat vader of moeder onrustig wordt als er geen bezoek is? En met de verzorgenden? Zij werkten al onder zoveel druk en met zoveel liefde. Wat kan je doen? Wat leg je uit? Helpt bellen of skypen? Hoe moet het zonder de vaste gymlessen, koorrepetities, bingo op vrijdag en het bloemschikken? Of maakt het minder uit dan ik denk? Misschien is elke dag weer een nieuwe dag als je de vorige vergeten bent.

Meer blogs van Floor

  • Floor Kamphuis

    Met de woorden ‘dat beloof ik’ nog vers in het geheugen, schrijft Floor (pseudoniem) over haar ervaringen en bijkomende twijfels als huisarts in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.