Blogs & columns
Blog

Memorabel

Plaats een reactie

Afgelopen weekend ontmoette ik een man die mij een vraag stelde waar ik even over moest nadenken. Hij vroeg me wie de meest memorabele patiënt is geweest tot nu toe in mijn leven.

Ik antwoordde hem dat ik niet één persoon kon noemen, maar dat er meerdere patiënten zijn geweest die ik nooit zal vergeten. Toen ik nadacht over wat al deze mensen gemeen hebben, was het niet hun leeftijd, geslacht of diagnose. Wat ze wel allemaal gemeen hebben, is dat ze mij op bijzondere wijze emotioneel hebben geraakt. De één heeft mij ontroerd en de ander heel hard laten lachen. Weer een ander vreselijk boos gemaakt en ik herinner mij een patiënt die mij ontzettend heeft verbaasd.

Toen ik op zijn aandringen toch één casus moest kiezen, vertelde ik hem over een echtgenoot van een patiënt in Australië die mij erg ontroerd had. Ik liep mijn allerlaatste coschap in de consultatieve dienst van de psychiatrie in Melbourne. We kregen het verzoek om een vrouw van in de 60 te beoordelen op de revalidatie-afdeling. Het betrof een status na CVA met de vraagstelling depressie. Vrolijk liep ik achter de psychiatrisch verpleegkundige aan door de ziekenhuisgangen van het St. Vincent’s Hospital. Op de revalidatie-afdeling ontmoetten we daar een vrouw die geheel ADL-afhankelijk was, zwijgend in een rolstoel zat en apathisch voor zich uitstaarde. Het was één van de weinige keren in mijn leven dat de term ‘kasplant’ een levend begrip werd. ‘Geen winst meer aan te behalen’, dacht ik.

Even later kwam haar man op bezoek. Hij ging achter haar rolstoel staan en pakte een kam uit zijn jaszak. Hij en de verpleegkundige raakten druk in gesprek. Het gesprek ging echter volledig aan mij voorbij, omdat ik enkele minuten lang in beslag werd genomen door de handeling van de man. Langzaam, voorzichtig en bovenal met heel veel liefde kamde hij de haren van zijn vrouw en keek naar haar alsof zij het mooiste was wat hij ooit had gezien. Zijn ogen fonkelden bij iedere neerwaartse beweging van de kam. Ik schaamde me plots voor wat ik eerder dacht toen ik deze vrouw in rolstoel trof.

Opgelucht was ik toen het consult voorbij was en ik weg kon lopen, een brok in mijn keel wegslikkend. Toen de verpleegkundige opmerkte dat ik ineens zo stil was, brak ik voor de eerste keer op de werkvloer en liet ik met schaamte mijn tranen vloeien. Ik kan me nog goed herinneren wat ze toen tegen me zei: ‘Please Güler, promise me that you will never lose this human side to you, not now, not even ten years from now.’

Het is nu precies 10 jaar geleden dat het gebeurde en ik ben in de afgelopen jaren zeker nog geraakt op de werkvloer. En elke keer als het gebeurde, dacht ik aan mijn tijd in Melbourne en hoe ik de verpleegkundige daar in tranen beloofde deze kant van mij nooit kwijt te raken.

Ik hoop dat u het ook nooit kwijt raakt. Want emotie maakt memorabele zorg.

  • Güler Karaca

    Güler Karaca is volwassenenpsychiater. Namen van patiënten die mogelijk voorkomen in haar blogs zijn gefingeerd en hun privacy is gewaarborgd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.