Mag je niet gewoon van geluk spreken als je dokter bent?
7 reactiesIk ben een zondagskind. Opgegroeid in een stabiel gezin met liefdevolle ouders en zussen, wonend in een vriendelijke wijk, met leuke scholen, met veel vriendjes en lekker veel sporten en buiten zijn.
Maar goed, ook in het leven van een zondagskind is het soms een gedoetje, om wijlen Denker des Vaderlands René Gude nog maar eens te citeren.
Niemand ontkomt aan liefdesverdriet, aan teleurstellingen – in vrienden en familie, in jezelf –, aan beperkingen die het leven of je eigen lichaam je opleggen. Ook voor mij was er tot mijn dertigste genoeg mentale en fysieke tegenslag. Maar vrij doorsnee, niet van de omvang die nog ging komen. Mijn vrouw en ik beleefden na een periode van enkel voorspoed rondom onze bruiloft een annus horribilis zogezegd. Het overlijden van onze beide zoons Lennard in 2004 en Simon in 2005 – kort na hun geboorte in onze armen gestorven – werd gevolgd door een teleurstellend ingewikkeld ivf-traject en het opgeven van onze kinderwens, terwijl ik daarnaast een baan en opleidingsplek in rook zag opgaan. Een donkere bladzijde – wat zeg ik: een donker hoofdstuk in ons leven.
En geluk of niet, ik keerde terug op de werkvloer en kreeg de kans om een promotietraject te starten over het fysieke en mentale functioneren van mensen met een dwarslaesie, over twee pijlers die mij überhaupt naar de revalidatie hadden getrokken: fitheid en kwaliteit van leven, het lijf en het hoofd. En dat als promotie-onderwerp! Weer eens wat anders dan de invloed van RAS- en RAL-genen op het messenger-RNA bij borstkanker, om maar es een promotie van een vriend te noemen waar ik paranimf bij was. Geen idee wat hij allemaal bestudeerd had, maar belangrijk was het zeker.
Had ik deze kans gecreëerd of had ik geluk? Hoe dan ook, het was me gelukt.
Ik mocht dus weer eens van geluk spreken met die promotie. Gekoesterd heb ik deze periode, ook in retrospectief. En ja, ook die periode ging gepaard met vallen, opstaan, nog eens vallen, en nog een keertje vallen en toch weer opstaan. Daar word je een gelukkige dokter van!
En toch, we leven in een periode waarin er ineens veel te doen is over het geluk van de dokters. Velen raken burn-out, anderen haken compleet gedesillusioneerd af en maken een carrièreswitch. Maar hoe kan het dat dokters niet gelukkig zijn? Het is een op het oog natuurlijk enorm zingevend beroep met carrièremogelijkheden en veel regelruimte, in een lerende omgeving, samen met anderen mensen helpen die het moeilijk hebben, waarbij je inzicht verwerft in sociaalmaatschappelijke problematiek, met een behoorlijke maatschappelijke waardering en, niet onbelangrijk, forse financiële zekerheid. Hoeveel pijlers van geluk wil je hebben? En mag je niet gewoon van geluk spreken als je dokter bent?
Luister nu de podcast Van geluk spreken van Casper op Medfeed.
A.B.A. Backer
huisarts met pensioen, Velp
Zo was het niet bij de huisartsen voor 2001,De grote staking heeft veel veranderd in 2001.In de steek gelaten door de LHV kwam er bij een nieuw bestuur van de LHV een grote verandering.Al die huisartsen die in Brabant en Limburg onder curatele stand...en van de bank,dat moeten we vergeten,ook de uitspraken van viespeuk Wiegel:zolang de husartsen nog een Saab kunnen rijden gaat het ze zo slecht nog niet.Het is dankzij de Velpse huisarts van Santen(Medisch contact later} dat Wiegels plannen op Internet bekend werden.Natuurlijk ben ik gelukkig als huisarts te hebben gefunctioneerd.Maar zo rooskleurig was het in het verleden niet.
Vriendelijke groet Fred Backer
A.S. Slingerland
Mens en als onderdeel MD, DSc, MPH, MScHSR, Amsterdam
En nog leuker dat geluk kun je delen waarbij het zich makkelijker vermeerderd dan wat dan ook, het maakt deel uit wat binnen en buiten het doktersvak en prevention and care better than no cure gezien kan worden als onderdeel van het leven als een wer...kwoord, dynamisch niet perse gebaad bij ongoing comfort, golven die komen en gaan en waarvan we velen kunnen weerstaan, begaan, of zien als er zitten elementen in die ons doen veranderen en pas later de punten van kunnen verbinden, over connotatie, point of view en zelf organiserend collectief. Ik heb zelf ook enorm veel geluk en mazzel over en door hobbels die algemeen maatschappelijk als erg zouden kunnen worden gezien, en prijs me rijk hoeveel gave dingen er gebeuren en we met zijn allen door belichten van ongeziene verhalen, ook dit vak op vele manieren kunnen vertalen. Op naar mooi vervolg van de individuele pixels voor het gezamelijk hoge resolutieschilderij van uitzoomen naar dichtbij.
L.J.H. Kuipers
Psychiater , Amsterdam
Prachtige column Casper en helaas ook herkenbaar op een aantal fronten . Nog niet zo lang geleden diende tegenspoed zich aan in mijn leven en leek er geen einde te komen aan de tegenslagen. Juist het dokter zijn heeft me enorm geholpen in deze donker...e tijden en biedt me ook nu het lichter is nog houvast en perspectief. Ik ben het met je eens, we hebben een prachtig vak met zoveel mogelijkheden. Ik prijs me gelukkig, als dokter en als mens.
R. van Vollenhoven
reumatoloog, Amsterdam
Dank voor deze reflectie. Heel veel respect voor alles wat u heeft doorstaan. En ja, we zouden allemaal wat meer kunnen stilstaan bij hoe goed we het hebben. Een waardevolle gedachte!
T.J.W. de Ruiter
Revalidatie arts, Hengelo
Beste Casper,
Natuurlijk heb je in grote lijnen heel veel gelijk, alleen dat puntje carrière perspectief deel ik niet. Ik hoef geen medelijden, maar vanaf het moment dat ik medisch specialist werd zat ik in feite op een platte bovenlaag. Je zou dat... deprimerend kunnen vinden.
Ik heb daar het volgende op gevonden: Eens per maand sta ik achterop de vuilniswagen en loop ik oud papier. Stel je voor: maandagavond ben ik vuilnisman, dinsdagochtend medisch specialist. Hoeveel carrière kun je maken binnen 24 uur? Dat maakt me vrolijk en dankbaar.
R. van Vollenhoven
reumatoloog, Amsterdam
Wat een geweldig idee, briljant gewoon. Dank voor deze inspiratie!
I.E. Ullmann
Huisartsen
Geluk, en hier zijn meerdere studies over, heeft te maken met autonomie. In geval van huisartsen is antwoord op de vraag: omdat ze in een onveilig systeem moeten functioneren, waarin de zorgverzekeraar op hun stoel zit en ze poortwachter moeten zijn ...terwijl overal de poort potdicht zit, waarbij ze wel de medische verantwoordelijkheid dragen voor nagenoeg alles, en zorgverzekeraars dit proberen dicht te timmeren door huisartsen waanzinnig veel administratie op te leggen.
En wat ik het ergste vind: je ziet elke dag mensen onder dit systeem lijden. Van heel erg dichtbij. En nee, dat hoef je niet leuk te vinden, of een geluk.
Het artsenvak is mooi en ik voel me bevoorrecht dat ik het kan en mag doen, maar je ziet overal mensen het schip van de zorg verlaten. Dan kun je ze nog eens toebijten hoe egoïstisch dat is, maar ik denk dat het nuttiger is te kijken wat hier op grote schaal zo ernstig misgaat, dat mensen er een roeping voor laten schieten waar ze minimaal 9-12 jaar in voltijd na hun middelbare school in hebben geïnvesteerd.