Blogs & columns
Blog

Machteloos

1 reactie

Het is even zoeken naar het juiste huisnummer. Als ik het gevonden heb, zie ik pas na goed kijken heel subtiel in kleine letters ‘abortuskliniek’ staan onder een paar andere namen die groter en vetgedrukt zijn. Het miezert buiten en er waait een gure herfstwind. Rillend haast ik mezelf naar binnen. Het is een oud statig gebouw van buiten, geheel gerenoveerd van binnen. De felle neonlichten geven de wachtkamer een ziekenhuissfeer. Er hangen foto’s gedrukt op canvas boven de banken. Het zijn portretten van vrouwen, allen vrolijk lachend. Ik word er onpasselijk van.

Achter een grote tafel, met een vaas met fleurige bloemen erop, zit mijn patiënte. Compleet radeloos, vermoeid en in tranen. Haar benen trillen en haar voeten trappelen onrustig onder de tafel. Haar wallen zijn diep en donker. Haar dikke zwarte haren heeft ze in een rommelige knot vastgezet. Ze kijkt me met grote ogen aan.

‘Zullen ze nog een echo maken denk je?’ vraagt ze me met trillende stem.

‘Geen idee’, zeg ik. ‘Ik denk het wel. Ik ben zelf nooit eerder in een abortuskliniek geweest en heb ook nooit gedacht dat ik hier ooit zou zitten’, vertel ik haar eerlijk.

‘Ik ook niet’, zegt ze en samen staren we beduusd voor ons uit.

Even later haal ik een reep chocola tevoorschijn en geef die haar: ‘Voor straks, als je weer mag eten.’ Ze pakt het aan en lacht door haar tranen heen. Ze had liever niet haar psychiater naast zich willen hebben die ze nog geen maand kent. Graag had ze haar moeder bij zich gehad, of iemand anders die haar goed kent en liefheeft, maar het liefst nog had ze gewild dat ze het kind kon houden en hier eerlijk over zou kunnen zijn, zonder taboes en zonder eventuele nare consequenties.

Jaarlijks ondergaan in Nederland rond de 30 duizend vrouwen een abortus. In 2015 was 58 procent van deze vrouwen afkomstig uit een andere cultuur. Soms ook een cultuur waarin niet gesproken kan worden over seks voor het huwelijk, laat staan een zwangerschap. In de NPO-documentaire Niet Meer Zonder Jou vertelt de Nederlands-Turkse actrice en columniste Nazmiye Oral haar familie over haar geheime abortus en hoe zij zich hier destijds toe gedwongen voelde, omdat zij ongehuwd was. Dit leidt tot heftige emoties bij haar in het gezin.

Ik stel me voor hoe mijn patiënte het ooit, jaren later, aan haar familie zal vertellen. Hoe haar moeder hier geëmotioneerd door zal raken en misschien zal terugdenken aan het moment dat ze tegenover me zat en ik het geheim van mijn patiënte, haar dochter, niet deelde. En hoe mijn patiënte dan zou vertellen hoe we niet lang daarna samen in die wachtkamer van de abortuskliniek zaten; terneergeslagen en machteloos.

abortus
  • Güler Karaca

    Güler Karaca is volwassenenpsychiater. Namen van patiënten die mogelijk voorkomen in haar blogs zijn gefingeerd en hun privacy is gewaarborgd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Leny van Dalen

    Psychiater, Amsterdam

    Beste Güler, wat prettig en moedig van je en fijn voor jouw patiënte dat je meeging naar de abortuskliniek. Al het gewauwel over de identiteit van de psychiater zal aan jou niet besteed zijn: gewoon samen met je patiënten oplopen, dat is tof, en daar... leer ik van, met collegiale groet, Leny van Dalen
    Psychiater voor mensen met dementie

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.