Luxepaard? Ammehoela!

Ik ben een luxepaard. Niet in mijn eigen ogen. Nee, ik zie mezelf liever als een allround raspaard dat niet in een renstal is beland. Ik kan een zware kar heel ver door de modder trekken. Ik spring niet onverdienstelijk, al zeg ik het zelf. Dressuur, daar houd ik niet zo van. Maar als het nodig is, dan doe ik het.

Ik beschouw het wel als een luxe dat ik als vrijgevestigd psychiater kan doen waar psychiaters voor bedoeld zijn. Goed luisteren, slim doorvragen en de omgeving betrekken. Puzzelen tot ik begrijp waarom deze patiënt op dit moment voor mij zit. En dan samen een plan maken en aan de slag. Dat doe ik de hele dag door. Overleg met huisartsen en andere behandelaren is kort, krachtig en concreet. Mijn patiënten zijn tevreden. Ze hebben altijd dezelfde ervaren medisch specialist voor zich. Ook als er een crisis is. Want die los ik zelf op. Zelfs buiten kantoortijden.

De buitenwacht heeft echter het idee dat vrijgevestigde psychiaters de krenten uit de pap pikken en zich daar rijkelijk voor laten betalen. In het nieuwe bekostigingssysteem voor de ggz per 2022 dreigen zelfstandig gevestigde psychiaters een lagere beloning te krijgen dan onze collega’s in instellingen. De reden? Wij zijn luxepaarden die lichtere problematiek behandelen. Dat kan net zo goed door minder hoog gekwalificeerde behandelaren gedaan worden.

Niets is minder waar. En is er enig bewijs voor deze aanname? Nee! Geen enkel.

Laat ik eerst de hand in eigen boezem steken. Psychiaters hebben dit voor een groot deel aan zichzelf te wijten. Wij zijn heel slecht in het zichtbaar maken van wat we doen. We neigen naar navelstaren en geven onze kritiek graag vanaf de zijlijn. En ja, ook in ons vak zijn er collega’s die op een schandalige manier gemeenschapsgeld opstrijken. Een recent voorbeeld daarvan is ADHD Centraal, zoals onderzoek van Trouw, Argos en De Groene Amsterdammer vorige week aan het licht bracht.

Maar het overgrote deel van mijn zelfstandig gevestigde collega’s behandelt dezelfde patiënten als de vakgenoten bij grote instellingen doen. Alleen hebben deze patiënten bij ons geen last van tussenschotten en hokjes. Zelf zie ik vooral complexe patiënten die meestal verschillende trajecten elders hebben doorlopen. Ernstige psychiatrie: bipolaire stoornissen, persoonlijkheidsstoornissen, complex trauma, dissociatieve stoornissen, ontwikkelingsstoornissen en ingewikkelde (niet zelden ook somatische) comorbiditeit.

Daarnaast besteed ik anderhalve dag per week aan consultaties. Ik ben voor zeventig psychologen (verdeeld over tien praktijken) en voor veertig huisartsen (zeven groepspraktijken) de vaste consulent. Met de meesten heb ik een periodiek overlegmoment voor casuïstiekbespreking. Als dat gewenst is, doe ik binnen drie weken een consultatie face tot face. Met de gigantische wachtlijsten in de ggz proberen de huisartsen, psychologen en ik samen zo de ergste nood te lenigen.

Dus kom bij mij niet aan met de aanname dat ik gemakkelijk geld verdien met de behandeling van lichte problematiek. Iedereen is welkom om in mijn stal te komen kijken. De komende weken zal ik op mijn website portretten publiceren van patiënten uit mijn dagelijkse praktijk. Vorm zelf je oordeel.

Tot mijn collega’s zeg ik: zet je deur open! Laat zien wat we doen. Beeldvorming is alles.

Luxepaard? Ammehoela!