Lives matter

Niets menselijks is me vreemd. Vooringenomenheid bijvoorbeeld. Ik ging er blindelings van uit dat onder Afro-Amerikanen veel meer opiaatverslaafden en dientengevolge doden zouden zijn dan onder hun blanke (sorry: witte) landgenoten. In de New York Times van 25 november 2019 wordt mijn vooringenomenheid gelogenstraft: A ‘Rare Case Where Racial Biases’ Protected African-Americans.

Uit onderzoek blijkt dat het percentage opiaatgerelateerde doden onder zwarte en witte Amerikanen  twintig jaar geleden ongeveer gelijk was, maar dat er in 2010 procentueel twee keer zoveel witten overleden aan een overdosis, vooral van oxycodon en fentanyl. Raciale vooringenomenheid en ongelijkheid bleken de engelbewaarders – mogelijk 14 duizend minder opiaatdoden – van  zwarte Amerikanen. Deze laatste hadden (en hebben) slechtere toegang tot het medisch circuit en kregen daardoor minder vaak opiaten voorgeschreven. Bovendien meenden veelal witte dokters dat zwarte  Amerikanen een hogere pijngrens hebben, dat ze opiaten toch maar op de zwarte markt zouden verkopen en sneller verslaafd zouden raken dan witte Amerikanen. Misschien hebben Afro-Amerikanen hierdoor wel meer onnodige pijn moeten verdragen, maar die pijn leverde wel 14 duizend 'lives' op. Voor de duizenden witte opiaatdoden is het achteraf bezien triest dat ze wit waren. Of eigenlijk roze. Want ze waren niet wit en ook niet blank maar varkenskleurig. Zwarte mensen zijn overigens ook niet zwart maar koffiekleurig, van espresso tot cappuccino. En Chinezen zoals Oeigoeren zijn niet geel als een eierdooier. En LHBT'ers ondanks hun vlag niet regenboogkleurig. En zigeuners en Joden hebben inderdaad vaak donkere ogen. Ja, black lives matter, maar ook Jew lives en Oeigoer lives en LHBT lives en ook Pink lives. Wat ik maar wil zeggen: Any color lives matter of korter: Lives matter. Tel vooral daarom tot tien (shared decison making) voor u protocollair weer een receptje oxycodon of fentanyl voorschrijft. Natuurlijk: pain matters maar life niet minder.