Kloof
Plaats een reactieNa weer enkele verkeersdoden te hebben gezien, fiets ik sinds kort met een helm op naar m’n werk. Ik ben nu eenmaal gevoelig voor beroepsdeformatie. Zo’n helm zie je nog niet zo vaak, zeker niet op een gewone fiets. Af en toe word ik door medeweggebruikers vreemd aangekeken, alsof ik op een driewieler rijd. Maar alles voor de preventie zeggen we hier, dus ik steek mijn duim op en fiets verder.
Er zit een radio in mijn helm en ik hoor op weg naar een avonddienst dat de staat een meevaller heeft van 14 miljard euro in 2019. Mooi, denk ik, geef dat aan de zorg en de politie, dan kunnen we daar de epidemie van verwarde personen mee oplossen. En geef ook wat aan het onderwijs, de rechterlijke macht, en natuurlijk de verpleeghuizen. Of aan enige andere verwaarloosde publieke instantie.
Maar ik hoor een blijmoedige bestuurder op de radio kakelen: we gaan er ‘heel saai’ de staatsschuld mee aflossen. Van irritatie zwabber ik met mijn fiets en val bijna. Gelukkig wordt dat aflossen een tijdje later door de staatssecretaris genuanceerd, die dat ‘geen zin’ vindt hebben. Maar toch.
Het lijkt wel of de kloof tussen de realiteit van de werkvloer en de beleidsburelen steeds groter wordt. Ik hoor dat er de laatste tijd ook in ons eigen ministerie van VWS nog maar heel weinig witte jassen, ok-pakken, laat staan bemodderde forensische laarzen in de garderobe staan. Vandaar natuurlijk al dat gehannes met de ggz, de wet BIG II, de decentralisatie van zorgtaken naar gemeenten (de jeugdpsychiatrie!), zorg voor ouderen (gooi die verzorgingshuizen weer open!), enzovoort, en zo verder. Laat de beleidsbedenkers eens een dienst meelopen, dan is extra ruimte en mankracht voor verwarde personen vast zo geregeld.
lees ook- Er zijn nog geen reacties