Je hoopt natuurlijk dat het jou nooit overkomt

Na een lange nachtdienst bikkelen, haalt mijn vrouw me op bij het ziekenhuis en rijden we samen naar huis. Al snel merk ik dat er iets mis is. Het voelt gewoon niet goed. Mijn vrouw merkt dat ook aan mij. Snel zetten we de auto aan de kant van de weg en stappen uit. Je hoopt natuurlijk dat het jou nooit overkomt. Maar dat is flauwekul. Iedereen kan het overkomen, hoe jong je ook bent.

Nadat we zijn uitgestapt bel ik het noodnummer; een vriendelijke centraliste staat me te woord. Ik geef de symptomen door, en aan allebei de kanten van de lijn is het duidelijk dat er spoed bij deze melding is. Gelukkig rijdt er een auto in de buurt rond, die ons direct te hulp kan schieten. Ze vraagt nogmaals of we het vijf minuten uithouden, anders blijft ze aan de lijn om ons van advies te voorzien. Dat lijkt me niet noodzakelijk. Ook al valt dit buiten mijn vakgebied, enige kennis van andere specialismen heb ik wel. We spreken af dat ik opnieuw bel als de situatie dreigt te verslechteren.

De volgende vijf minuten duren een eeuwigheid. Mensen die langsrijden nemen wat gas terug om ons te zien staan. Ze vragen zich duidelijk af wat voor een drama zich hier voor hun ogen afspeelt. Normaal kan ik niet zo goed tegen dergelijke nieuwsgierigheid (de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet...), maar nu maakt me dat helemaal niets uit. Ik heb nu genoeg aan mijn hoofd.

Gelukkig ziet mijn vrouw al kort daarna onze redders in nood verschijnen. De hulpverlener springt zelfverzekerd uit de bus. De stagiair huppelt er in iets te grote dienstkleding achteraan en neemt meteen alle apparatuur mee. Na ons een hand te hebben gegeven en kort ons verhaal te hebben aangehoord, wordt er uitgebreide diagnostiek langs de weg verricht. Kabeltjes worden aangesloten, apparaten zoemen, uitgeprinte papieren strookjes worden nauwkeurig bestudeerd. Nu er hulp is, voel ik de spanning wegebben.

Na kort overleg tussen onze toegesnelde hulpverlener en de centrale wordt besloten ons toch mee te nemen voor nader onderzoek en waar nodig ook behandeling. We stappen in het gele busje, en rijden met gepaste snelheid naar het dichtstbijzijnde expertisecentrum.

Eenmaal daar aangekomen is het euvel snel verholpen. Binnen een halfuur staan we weer buiten en loopt onze auto weer als een zonnetje. Wegenwacht, bedankt!

Bovenstaande leest wellicht als het verkorte verloop ambulanceoproep. En zo kijk ik er ook naar. In weer en wind staan hulpverleners klaar voor ons allen. 24/7 paraat, nooit te beroerd om de helpende hand uit te steken. En daar heb ik respect voor. Terwijl ik tussen de veilige muren van het ziekenhuis mijn kunstje doe in een vertrouwde omgeving, gaan zij allemaal de weg op, om in steeds wisselende omstandigheden hun werk uit te voeren.

Of het nu gaat om die ambulancebroeder die midden in de nacht een adequate BLS opstart bij je buurman op de keukenvloer, die politieagent die met carnaval de orde bewaart op ons geliefde Vrijthof, of de wegenwachtmonteur die mijn rode monstertje repareert. In mijn ogen zijn dat de échte helden.