Blogs & columns
Blog

‘Je hebt toch wel een wekadvies gegeven?!’

7 reacties

Piepende banden en een harde knal. Dat kan nooit goed zijn. Ik spring op uit mijn stoel en ren de spreekkamer uit. De praktijk ligt aan een doorgaande weg waar meestal wat harder gereden wordt dan de toegestane 50 kilometer per uur.

Als ik buiten kom zie ik een auto waarvan de motorkap en de voorruit kapot zijn, en een jongen van een jaar of 12, 13 die vloekend en tierend zijn kapotte fiets de berm in sleept, terwijl het bloed over zijn voorhoofd loopt. De automobilist parkeert de auto in de parkeerhaven en stapt uit, bleek en trillend. Ik loop eerst naar de jongen toe. Hij is enorm boos: ‘Mijn hele fiets naar de kloten, godsamme.’ Ik vraag of hij weet hoe hij gevallen is en of hij ergens pijn heeft. Hij kijkt me niet begrijpend aan.

De automobilist komt erbij staan, en ik nodig hen uit om binnen te komen in de praktijk en dingen af te handelen. De politie komt erbij en de schade wordt besproken. Ondertussen kijk ik de jongen na, die schrammen op zijn hoofd heeft en verder nergens last van heeft. Zijn boosheid zakt, en dan is het toch nog maar een kleine jongen die vraagt of we zijn moeder even willen bellen. Wat we natuurlijk doen. Gelukkig hadden we een extra kamer, waarin ze rustig alles konden regelen en zo’n uur of anderhalf later ging iedereen weer weg. Mooi, gelukkig alles goed gegaan met iedereen.

Later die middag vertrek ik met mijn gezin voor een jaarlijks weekend met mijn vriendenclub, allemaal dokters. Tijdens het avondeten vertel ik het verhaal van het ongeluk. ‘Wat?!’ roept mijn bevriende SEH-arts, dat was een hoogenergetisch trauma! Die jongen had geplankt en gekraagd naar het ziekenhuis vervoerd moeten worden!’ ‘Nou ja, inderdaad’, bevestigde mijn vriendin die neuroloog is, ‘wij nemen dat soort mensen eigenlijk altijd op, of er wordt in ieder geval even een scan gemaakt omdat er toch een bloeding kan optreden. Je hebt toch wel een wekadvies gegeven?’

‘Eh, nou, ja’, sputter ik nog, ‘hij kwam lopend met zijn fiets aan, vloekend en tierend, was niet bewusteloos geweest en had eigenlijk nergens last van, dus ik dacht…’ Maar de twijfel was al toegeslagen. Had ik het wel goed ingeschat? Het was inderdaad een flinke klap geweest, de hele voorruit lag aan diggelen. Maar ja, de jongen had echt nergens last van gehad, en ik heb hem toch zeker een uur, anderhalf gezien en zorgvuldig nagekeken. Maar geen wekadvies gegeven. En wat als hij nu inderdaad later toch nog slechter was geworden? Het zat me niet lekker meer. Terwijl ik die middag geen seconde getwijfeld had.

Het hele weekend voelde ik me er toch een beetje rottig door. Maandagochtend op de praktijk meteen het briefje opgezocht waar het telefoonnummer van de moeder op stond, en gebeld. Onder het mom van nazorg, het was tenslotte toch een beste knal geweest. Zijn moeder vond het vreselijk aardig dat ik nog even belde, maar er was niks meer aan de hand, hij had gisteren lekker gevoetbald en was weer gewoon naar school. Toch niet zo gek, gewoon die klinische blik.

meer van Marieke Dijkzeul

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.