Intercollegiaal overleg

Wat heerlijk om een collega-specialist aan de lijn te hebben die voelt wat ik bedoel! Ik had een drukke dienst gehad op de huisartsenpost. Ik was de spreekuurdokter, die tegenwoordig in kamer 2/3 zit. Dat is een kamer met vier bedden, waarbij je samenwerkt met de spreekuurassistente.

Zij legt patiënten alvast in een bedje, doet alvast de nodige controles, zodat jij daarna als dokter het consult kunt afronden. Zo nodig verbindt de assistente de patiënt, of ze doet nog een CRP, of belt de röntgen. Dat soort dingen.

Dat betekent dat wij als huisarts korter met de patiënt bezig zijn, en dus efficiënter. Sneller. Zo ook die zaterdagmiddag. En er was een aantal mensen geweest die echt ziek waren, waar ik toch even met een specialist over had moeten bellen. En steeds had er wel weer iemand op een bedje achter een gordijn gelegen. Ik was blij dat mijn dienst erop zat en ik naar huis kon.

Die nacht daarna werd ik midden in de nacht wakker, in mijn herinnering een patiënte van de vorige dag. Nu heb ik al een tijdje geleden geconstateerd dat als ik ’s nachts wakker word van een patiënt, ik goed moet nadenken waarom. Heb ik iets niet gedaan? Ben ik iets vergeten? Was er een signaal en heb ik dat genegeerd?

Na een tijdje dralen kwam ik erachter wat het was. Het was een mevrouw met een atypisch verhaal, ik kon het nergens bij plaatsen. Maar omdat het een pijnlijke zwelling was, had ik haar antibiotica gegeven, met de instructie terug te komen als het niet zou helpen. Dus wel een vangnet, maar toch. Het liet me niet los. Had ik door de drukte dit niet zorgvuldig afgewogen? Het zou ook best geen ontsteking kunnen zijn. En dan? Ik besloot toch op die zondag de kno-arts te bellen, even ruggenspraak houden.

Deze nam vriendelijk de telefoon op en nadat ik mijn naam gezegd had en dat ik even wilde overleggen, me meteen vroeg of ik er een blog over ging schrijven. Nou… Bleek een collega-blogger. Leuk, we hadden allebei weleens iets van de ander gelezen. Ik legde mijn probleem voor, en ook dat ik er vannacht van wakker was geworden. Dat herkende hij helemaal. Sterker nog, een van de andere patiënten die ik de dag ervoor had ingestuurd, had hij aanvankelijk telefonisch afgehandeld. Daar had hij later ook geen fijn gevoel over en is toen toch van het ene naar het andere ziekenhuis gereden om dat kind alsnog zelf te beoordelen.

Het werd een enorm prettig gesprek over werk, inschattingen maken, zekerheden inbouwen, en over verhalen schrijven. Hoe je tijd en ruimte in je hoofd nodig hebt om verhalen tot leven te laten komen, mensen en gebeurtenissen tot leven te laten komen.

Dus ja, toch maar een blog over geschreven.