In mijn afwezigheid

Weer aan de slag na de zomervakantie. Een periode vrij creëert tijd voor een mooie reis en dingen waar ik anders nooit toe kom, zoals een roman lezen of de bioscoop bezoeken. Met de beelden van blauwe Italiaanse meren en de laatste film van Tarantino nog vers in mijn geheugen, log ik in op de elektronische ziekenhuisomgeving. Een vage onrust die mij altijd vergezelt tijdens vakanties, en die gedurende de vrije weken steeds sterker wordt, bestaat uit het peinzen over de patiënten bij wier behandeling ik kort voor de vakantie betrokken was. Dat geldt zeker ook voor de patiënten die ik heb geopereerd.

Het is me gelukt om eerdere inlogimpulsen te negeren, zodat ik me even daadwerkelijk van het werk heb kunnen distantiëren. Iets wat me gezond en ook wel noodzakelijk lijkt binnen ons intensieve vak. Zelfs de werkmail heb ik drie weken niet geopend. Die mogelijkheid bestaat bij gratie van de afwezigheidswizard van Outlook. Bovendien weet ik dat men mij bij urgente vragen of grote problemen zeker zou weten te vinden via de privémail of mobiele telefoon. Maar nu ik op het punt sta de schade onder ogen te zien bekruipt me een onprettig gevoel.

Wat als er in mijn afwezigheid een complicatie is opgetreden bij een door mij geopereerde patiënt? Als er een niet-radicale pathologie-uitslag is binnengekomen? Als ik iets over het hoofd heb gezien op de afdeling of de poli? Of een klacht heb gekregen van een ontevreden patiënt via de klachtenfunctionaris? Hoewel vaak leerzaam, zijn het toch de minder leuke kanten van het werk als medisch specialist, die ik helaas allemaal al eens heb mogen meemaken.

Ik open de mailbox en zet de wizard uit. Het aantal mails is de helft van waar ik voor had gevreesd. Er is nog tijd voordat mijn klinische taken beginnen en ik werk de mails af zonder problemen tegen te komen. De taken van dag 1 zijn te overzien, het operatieprogramma van morgen is goed te doen en het multidisciplinaire overleg dat ik moet voorzitten is niet overvol. Wat een meevallers. Heb ik nu gewoon geluk of heb ik me toch onnodig zorgen gemaakt? Ik herinner me opeens dat ik mezelf deze vraag eerder heb gesteld. Namelijk na afloop van eerdere vakanties en ook na het zwangerschapsverlof. Waarschijnlijk zijn onze ziekenhuistaken beter vervangbaar dan ik vreesde en kunnen we best even gemist worden uit de kliniek. Beter dan we zelf misschien denken of hopen.

Het inzicht relativeert mijn onrust direct, net zoals de eerdere keren. Met frisse moed begin ik aan de patiëntenzorg, waarna het juist opgedane inzicht weer naar de achtergrond zal verdwijnen.