Blogs & columns
Blog

In het gezelschap van een hond

Plaats een reactie

In de gevangenis zijn veel mensen op hun best. Niet meer opgejaagd door drank en drugs en voorzien van zorg en medicijnen valt de noodzaak tot vechten vaak weg. Dat er minder mogelijkheden tot vechten zijn, helpt natuurlijk ook. Wie geen mes heeft, kan het niet hanteren. En wie zijn hond niet bij zich heeft, kan die niet inzetten om af te schrikken of om mee te doen in de strijd.

Je zou kunnen zeggen dat je in de gevangenis mensen kunt leren kennen zoals ze werkelijk zijn. Als je ervan uitgaat dat er zoiets is als iemands werkelijke zijn en er niet verschillende uitingsvormen van iemands persoon zijn, die zich afhankelijk van de omgeving laten kennen.

De man met de nanobots in zijn lichaam vertelde hoe hij mensenmassa’s kon sturen. Door het magnetisch veld rondom de nanobots werden zijn gedachten uitgezonden, zodat overal zijn gedachten konden worden opgevangen. Dat was niets bijzonders, hij wist dat nanobots inmiddels bij veel mensen waren ingebracht en gelukkig hielpen de medicijnen hem om de gedachten van anderen niet meer te horen, wat hem had gestoord. Wat hem onderscheidde van anderen, was dat hij ook met dieren kon communiceren. Niet op een zweverige, spirituele manier, zoals hondenfluisteraars, alpacafluisteraars en dolfijnfluisteraars (om naast de hond maar even twee dieren te noemen die in spirituele kringen een totemstatus hebben gekregen), maar gewoon natuurkundig verklaarbaar. Het waren de chips van de hond, of de ringen van vogels die zijn door nanobots uitgezonden signalen opvingen.

Vanuit de separeercel, waar hij de eerste dagen van zijn verblijf had doorgebracht, had hij de duiven beziggehouden en ze de richting heen laten vliegen die hij wilde, waarbij hij één duif, die hij om voor mij onnavolgbare reden als een indringer beschouwde, in de klauwen van de slechtvalk had laten verdwijnen. De hoge flats in de nabijheid van de gevangenis vormen een prachtige biotoop voor de slechtvalk, die in zijn oorspronkelijke milieu van hoge rotsen in een jachtvlucht neerduikt. Voor wie goed kijkt, is ook de gevangenis een plek waar je vogels kunt observeren.

Buiten de muren had hij via zijn nanobots ook met honden gesproken. Een vriend van hem had een Amstaff. Een vechthond, verduidelijkte hij, maar ik kende het type. Het is opvallend dat een psychotische man die een hond wil, vaak voor een vechthond of een herder kiest.

Hoewel bij de lezers van Medisch Contact hoogstwaarschijnlijk de jachthonden oververtegenwoordigd zullen zijn (er is een relatie tussen type hond en sociaal-economische positie) zou ik het niet durven hier iets slechts over vechthonden te zeggen. Ik ken de argumenten die liefhebbers van vechthonden in discussies over hoogrisicohonden vaak aanvoeren: ook honden van een ander ras kunnen bijten en als het misgaat, ligt het niet aan de hond, maar aan de baas.

Wie naast Medisch Contact ook het NTvG leest, zal zich mogelijk het artikel over bijtwonden bij kinderen, van een paar maanden geleden, herinneren. Dat het vooral de honden met de grotere tanden en krachtigere kaken waren die medisch ingrijpen noodzakelijk maakten, zal niemand verbazen. Hoe snel een hond bijt, is minder relevant dan hoe diep en vasthoudend hij bijt. Wie zich, al dan niet vanuit paranoïdie, tegen (vermeende) vijanden wil verdedigen, kiest voor een hond die dat overtuigend kan.

Hij had ook met de Amstaff gespeeld, zei de man met de nanobots. Zijn hand in de muil gestoken en aan het gebit getrokken. Hij had dat wel een beetje angstig gevonden, maar het was een vechthond en die moest je bezighouden op een manier die bij hem past, de vechtdrift moest eruit.

Het kan best zijn dat hij het verhaal wat mooier heeft gemaakt. De interesse van de toehoorder, hoe subtiel ook, stuurt het verhaal. Elke psychiater krijgt vooral die details te horen die hem of haar boeien.

Ik zag voor me wat hij vertelde, en ik was blij dat ik hem niet was tegengekomen met vrienden op de hoek van een straat, snuivend en spelend met een opgehitste Amstaff, maar dat ik het verhaal rustig kon aanhoren in de veilige omgeving van de gevangenis.

Lees ook
  • Yolande de Kok

    Yolande de Kok is psychiater. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.