In het gareel

Op de reactiepagina’s van de site van Medisch Contact gaat het er hard aan toe. Integere reportages (Eva Nyst, 17 december 2020) en grappige perikels (Vingerhoets, 28 december 2020) geven aanleiding tot polemieken van reacties die in essentie neerkomen op de vraag of artsen en public zouden mogen praten over de zin en onzin van ‘de maatregelen’ in ‘de strijd’ tegen corona. Inderdaad ben ik zelf geneigd daar voorzichtig mee te zijn, omdat ik besef dat Medisch Contact in feite het ledenblaadje van de KNMG is en de voorzitter en de beroepsethicus ons nadrukkelijk hebben gevraagd om het beleid te steunen. En ik herhaal het nog maar eens: we kunnen de ramp niet ontkennen.

Ik schrijf dus liever niet over de negatieve kanten van het beleid. Ik doe gewoon mee met de mondkapjes en houd afstand waar mogelijk. Ik wil niet schrijven dat ik het raar vind dat de voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg zich bezighoudt met preventie van verspreiding van het virus in plaats van te zorgen dat er een acutezorglogistiek voor covidpatiënten is opgezet, parallel aan de reguliere zorg, zodat het hele systeem niet in elkaar zou klappen zoals we tien maanden geleden al konden voorzien. En ik wil al helemaal niet schrijven over de vaccinaties, want dan word je direct gekaapt door bedenkelijke lieden die complottheorieën aanhangen, zo lees ik op de reactiepagina’s. Liever zie ik het enorme aanbod aan vaccins als een overwinning van de wetenschap dan als een lucratieve fase-III-studie op het rijkste deel van de wereldbevolking. Ik wed dat de meeste lezers geen snars wisten van mRNA-injectietechnieken voordat we in deze crisis terechtkwamen en teruglezend net zoals ik verbaasd zijn over deze enorme kans waarnaar al jaren is uitgekeken. Een infectieziekte beheersen door supersnelle ontwikkeling van vaccins. Ik zou het oprecht spectaculair vinden als het zou lukken om deze pandemie zo de kop in te drukken.

Het nadeel van het geven van de opdracht in het gareel te lopen, zou een beroepsethicus toch moeten weten, is dat de nuance dan verloren gaat. Want inenten met mRNA is toch een beetje grootschalige gentherapie. We maken van een aantal van onze eigen cellen een spike-eiwitfabriekje. Het is zeker dat mRNA buiten het cytoplasma van cellen snel wordt afgebroken en ik begrijp dat dat bijdraagt aan de voorlopige conclusie dat de vaccins veilig zijn. Maar als een gevaccineerde per ongeluk maar doorgaat met antigeenproductie en zo een immuunreactie op gang houdt? Hoe zou dat voelen? Ik verwacht dat het risico klein is, maar ik moet bekennen dat ik heb gedacht dat dat de reden was waarom de Gezondheidsraad de minister had geadviseerd om eerst alleen ouderen te vaccineren.